GENESIS 1 - Schepping of Evolutie

Israël mocht genieten in het beloofde land. Ook voor de NTische
kerk blijft er nog een rust over. En net als het volk
Israël in het OT, kan alleen tot die rust worden ingegaan als
je staande blijft in het geloof. Wie een boos en ongelovig
hart heeft, en afvalt van de levende God (3:12), loopt die
rust uiteindelijk mis, net als degenen van wie de lijken vielen
in de woestijn. Die rust is er, zolang er sprake is van een
heden (3:13), het heden van de genade. Het komt er
daarom op aan acht te slaan op het woord van de prediking
en dit in geloof aan te nemen. Alleen dan is de prediking ook
tot ons nut. (4:2) Want dezelfde wet als tijdens de
woestijnreis geldt ook nu: tot Gods rust kun je alleen ingaan
door geloof.
De schrijver van deze brief blijft echter niet staan bij het
voorbeeld van de woestijnreis. Hij grijpt achter die
geschiedenis terug op het paradijs, waarin God de mens het
proefgebod gegeven had. Door trouw te blijven aan Gods
gebod zou de mens in het paradijs het vermogen tot nietkunnen-zondigen
hebben bereikt. Zo zou hij hebben kunnen
delen in de rust, die God voor hem bestemd had. Maar in
plaats daarvan viel de mens en liep hij niet alleen die rust
mis, maar werd hij ook verbannen uit het paradijs. Dr. F.W.
Grosheide wijst er in de Korte Verklaring op dat de rust van
Israël hier telkens wordt voorgesteld als Gods rust, om
daarmee als het ware aan te geven dat Israël ging rusten
met God. 121 Dat de schrijver in vs. 3 opmerkt dat Zijn
werken vanaf de grondlegging der wereld gereed waren,
betekent volgens hem: “God is niet pas begonnen te arbeiden
aan Israël in de woestijn. Hij is ook niet pas
begonnen te rusten, toen Israël in Kanaän kwam. God heeft
gewerkt in en aan de schepping; toen Hij het fundament van
het wereldgebouw had gelegd, heeft Hij het ook opgetrokken.
En toen het gereed was, rustte God”. 122 M.a.w. de
rust die het volk Israël in Kanaän mocht genieten vindt zijn
fundering in de rust van God na de schepping. De rust werd
dus niet pas ná de val een begeerlijk einddoel voor de mens,
121 Dr. F.W. Grosheide, De brief aan de Hebreeën, Korte Verklaring
der Heilige Schrift, Kampen, z.j. (8), p.49.
122 Dr. F.W. Grosheide, a.w., p.49.
65