GENESIS 1 - Schepping of Evolutie

5 en hier wederom: Nooit zullen zij tot mijn
rust ingaan.
6 Aangezien nog te wachten is, dat sommigen
tot die rust zullen ingaan, en zij, die het
evangelie eerst ontvangen hebben, niet
ingegaan zijn wegens hun ongehoorzaamheid,
7 stelt Hij wederom een dag vast, heden, als
Hij door David na zo lange tijd spreekt, zoals
boven gezegd werd: Heden, indien gij zijn stem
hoort, verhardt uw harten niet.
8 Want indien Jozua hen in de rust gebracht
had, zou Hij niet meer over een andere, latere
dag gesproken hebben.
9 Er blijft dus een sabbatsrust voor het volk
van God.
10 Want wie tot zijn rust is ingegaan, is ook
zelf tot rust gekomen van zijn werken, evenals
God van de zijne.
11 Laten wij er dus ernst mede maken om tot
die rust in te gaan, opdat niemand ten val kome
door dit voorbeeld van ongehoorzaamheid te
volgen.
In het gedeelte dat hieraan voorafgaat heeft de schrijver
van deze brief zijn lezers voorgehouden, dat zij hun oog
moeten richten op Jezus, die veel heerlijker en groter is dan
Mozes. Mozes was weliswaar getrouw opgetreden als dienaar
van de kerk van het OT, maar hij was slechts dienaar.
Christus is de Zoon. Hij is de bouwmeester zelf. Daarom
moeten de gelovigen, tot wie de schrijver van deze brief zich
richt, ook hun vrijmoedigheid en hoop tot het einde
onwrikbaar vasthouden. Want ingaan in het koninkrijk der
hemelen kan alleen door geloof. Dat leert ons de
woestijnreis van het volk van het Oude Verbond. De
meesten van het volk konden niet het land Kanaän ingaan
vanwege hun ongeloof.
In dat kader spreekt de schrijver van de Hebreeënbrief over
Gods rust. Het niet ingaan tot Gods rust stelt hij gelijk aan
het niet kunnen ingaan in het land Kanaän. Maar, en dat
blijkt uit het vervolg, de belofte om in te gaan tot de rust
van God, is niet uitgeput met de belofte van de rust, die
64