GENESIS 1 - Schepping of Evolutie

van Aristoteles en Ptolemaeüs heeft men echter lange tijd
gedacht dat dit wel het geval was. Daarmee leidde men uit
bepaalde Schriftgegevens meer af dan de Schrift zelf gezegd
wilde hebben. Door de ontdekking van Copernicus werd een
beter verstaan van de Bijbel wel bevorderd en werd het
mogelijk de last van het aristotelische denken af te schudden
en zo het juiste zicht op de Schrift te herwinnen.
Wetenschappelijke inzichten kunnen dus wel een beter
verstaan van de Schrift tot gevolg hebben. Maar dit betekent
niet dat zij de uitleg van de Schrift mogen bepalen. De
Schrift zelf moet altijd het laatste woord hebben. Ook al
kunnen de resultaten van de natuurwetenschappen een
aanleiding vormen om een bestaande exegese van de Schrift
te heroverwegen, zij mogen die niet voorschrijven. Sacra
Scriptura, sui interpres est (de Schrift is haar eigen
uitlegster). Die gulden regel van de gereformeerde hermeneutiek
moet altijd uitgangspunt blijven bij het uitleggen
van de Bijbel.
Zo stelt de Bijbel zelf de grens aan de mate van invloed van
wetenschappelijke gegevens. Die grens is echter door de
voorstanders van de kaderopvatting overschreden. Hun
uitleg van Genesis 1 is, zoals wij hebben aangetoond, mede
beïnvloed door de wens de gespletenheid van Epicurus te
overwinnen. Zij menen de uitweg uit deze gespletenheid te
hebben gevonden in een figuurlijke opvatting van de
scheppingsdagen. Door elementen van het scheppingsbericht
te bestempelen als figuurlijk, wordt echter de
historiciteit aangetast en wordt aan het eerste hoofdstuk van
de Bijbel een betekenis toegekend die met haar klaarblijkelijke
bedoeling in strijd is. De kaderopvatting moet
daarom afgewezen worden omdat zij ten diepste niet berust
op een zorgvuldige exegese van de tekst, maar op een
gezaghebbend is en bindt, is niet de zegswijze waarin een bepaalde
gedachte tot uitdrukking wordt gebracht, maar die gedachte zelf”.
De Goddelijke openbaring in de eerste drie hoofdstukken van
Genesis, Kampen, 1932, p.195-6. Aalders merkt hier nog bij op dat
we dit laatste niet al te snel moeten aannemen en noemt dan als
voorbeeld de wijdverbreide gedachte dat in het tweede gebod van
de Wet sprake zou zijn van een oud-Oosters wereldbeeld in drie
verdiepingen.
114