GENESIS 1 - Schepping of Evolutie

Al met al geen indrukwekkende oogst. Slechts drie auteurs
worden als getuige opgevoerd dat de dagen van Genesis
niet-letterlijk zouden zijn genomen, waarvan één in ieder
geval in zijn latere werk van mening is veranderd. Aangezien
geen andere theologen door de voorstanders van de
kaderopvatting worden opgevoerd, nemen wij aan dat die er
ook niet zijn. Het lijkt mij dan ook niet teveel gezegd als wij
hieruit concluderen dat het merendeel van de Middeleeuwse
theologen Augustinus niet hebben gevolgd in zijn uitleg van
Genesis 1. 160
4.4 De uitleg van Genesis 1 bij de reformatoren en
hun opvolgers
De reformatoren hebben zich in hun uitleg van Genesis
aangesloten bij de hoofdstroom van de kerkgeschiedenis.
Luther is zeer uitgesproken op dit punt. Van de speculaties
van Augustinus moet Luther niet veel hebben. Het doel van
Mozes is “ons te onderwijzen niet over allegorische
schepselen en een allegorische wereld, maar over werkelijke
schepselen en een zichtbare wereld die waarneembaar is
door de zintuigen. Daarom noemt hij, zoals het spreekwoord
zegt, ‘een spade een spade’, d.w.z. hij gebruikt de termen
‘dag’ en ‘avond’ zonder allegorie, net zoals wij dat doen”.
Luther wijst er dan vervolgens op dat ook de evangelist zich
aansluit bij deze spreekwijze als hij zegt dat Christus op de
eerste dag van de week opstond, waarna hij vervolgt met de
woorden: “Als wij dan de aard van de dagen niet begrijpen
of geen inzicht hebben waarom God gebruik wilde maken
van deze tijdsintervallen, laten wij dan ons gebrek aan
begrip belijden, in plaats van de woorden te verdraaien tot
een andere betekenis, tegengesteld aan hun context.
Daarom(…) bevestigen wij dat Mozes in letterlijke zin sprak,
160 Ook Bavinck is deze mening toegedaan. “Het gevoelen van
Augustinus, dat hij trouwens zelf niet voor zeker doch alleen voor
mogelijk uitgaf, ontving bij de theologen gewoonlijk wel eene
waardeerende bespreking, maar werd toch ook vrij algemeen
verworpen, omdat het den tekst der Heilige Schrift geweld scheen
aan te doen”. H. Bavinck, Gereformeerde Dogmatiek II, Kampen,
1967 (5), p.461.
95