Paas - JA 2010.pdf - Jongerenwerking Pieter Simenon

P.209.647
3-maandelijks
TIJDSCHRIFT
jaargang 36
januari-februari-maart 2010
1

VOORJAAR ...
EEN NIEUW BEGIN
Het ruikt anders, het voelt anders, vogels beginnen te fluiten,
de zon is sterker, de dag groeit ... het is bijna lente.
Ook bij ons in JPS (Jongerenwerking Pieter Simenon) is een ommekeer
gebeurd. Eind 2009, begin 2010 was voor ons een periode
van afscheid nemen van 3 geweldige mensen die voor een groot stuk de geschiedenis mee
getekend hebben van onze Jongerenwerking Pieter en dit gedurende meer dan 30 jaar.
Het grootste deel van deze JA zal bestaan uit teksten die allen betrekking hebben op het
vertrek van onze 3 collega's.
VINCENT, 'onze' directeur, bijna 37 jaar in dienst, heeft het roer van het 'ouderlijk schip'
doorgegeven aan Gert Houben, methodisch coördinator en al een tijdje ondersteunend
binnen de directie als overgang naar zijn fulltime directeursfunctie in het begeleidingstehuis.
Gert zal met Sigrid Bielen, directeur Dagcentrum, en Ilse Jaspers, directeur BAAL, het
directieteam van de Jongerenwerking Pieter Simenon vormen.
We laten Vincent zelf aan het woord in deze JA, maar niet zonder te zeggen dat we niet
graag afscheid nemen van hem: een prachtmens, integer, rechtvaardig, warmhartig, een
idealist ... We kunnen het lijstje nog langer maken, waarmee we alleen maar willen zeggen
dat we hem missen, zonder afbreuk te doen aan de kwaliteiten van Gert. In het volgende
boekje zullen Gert, Sigrid en Ilse zich even aan u voorstellen.
En terwijl we Vincent zijn kwaliteiten veel te kort proberen samen te vatten, beseffen we op
hetzelfde moment dat al deze omschrijvingen ook perfect passen op zowel Martien
Debelder als op Luk Hertogen. Beiden waren zij werkzaam op de methodische coördinatie
van JPS en ook zij zijn met brugpensioen gegaan respectievelijk in december 2009 en in
januari 2010.
Martien was in dienst sedert 1973, met enkele jaren onderbreking, aanvankelijk als
maatschappelijk assistente, later als methodisch coördinator.
Heel haar periode in JPS heeft zij haar hart en ziel in haar werk gelegd.
Dan blijft Luk Hertogen nog over. Van hoofdopvoeder, naar maatschappelijk assistent,
coördinator van het toen nieuwe project BAAL, tot methodisch coördinator, heeft ook Luk
een heel traject doorlopen binnen JPS. In dienst gekomen in 1975 heeft Luk altijd het welzijn
van iedere jongere voor meer dan 100 % ter harte genomen. "Zijn mannen" zijn de rode
draad geweest doorheen heel zijn loopbaan, die zich volledig in JPS heeft afgespeeld.
Drie grote mensen, vol idealen, met steeds de jongeren centraal in hun handelen en
denken, slaan nu een nieuwe weg in: de felbegeerde weg van ... HET BRUGPENSIOEN.
Een nieuw begin, vrijheid, ruimte, dingen doen waar nooit tijd voor was, genieten ...
Wat een mooie dingen staan hun nog te wachten?
Het is hun meer dan van harte gegund alleen ... we zullen
hen missen want wie ooit met hen samengewerkt heeft, zal
de indruk die zij gemaakt hebben niet snel los kunnen laten.
Vincent, Martien, Luk bedankt voor alles wat jullie
voor onze Jongerenwerking, voor onze jongeren
betekend hebben.
2
DUIZENDMAAL DANK!

Afscheid van de directeur bij een jaarwende
Loslaten in verbondenheid
22 januari 2010, 't Kristallijn te Mol.
Een dag voorafgaand aan de opening van de tentoonstelling “Kunst en CANO* verbinden”
werd een voorprogramma georganiseerd: “Kunstig afscheid – Loslaten in verbondenheid”,
naar aanleiding van het brugpensioen van Martien De Belder, Luk Hertogen en Vincent
Vanhumbeeck. Dit trio wilde hun afscheid een persoonlijk tintje geven samen met de collegapersoneelsleden
van Jongerenwerking Pieter Simenon, de leden van de raad van bestuur, de
leden van de vriendenkring en hun naaste familieleden.
Ernst, humor en emoties wisselden elkaar af.
Tussen heel wat gelegenheidsboodschappen nam directeur Vincent Vanhumbeeck van deze
gelegenheid gebruik om naast een persoonlijk afscheid ook zijn nieuwjaarstoespraak uit te
spreken. Wij willen dit graag ruimer delen via deze bijlage.
(Cano: Centrum voor Actieve Netwerkontwikkeling en Omgevingsondersteuning)
Nieuwjaarstoespraak (Vincent Vanhumbeeck)
“Voor alle informatie over het voorbije jaar 2009 en de plannen voor het volgende 2010
verwijs ik zoals gewoonlijk naar het kwaliteitsverslag-jaarverslag dat er doorheen de drukte
van de jaarwisseling, de overdrachten van Martien, Luk en mezelf en de overdruk dan toch
weer aankomt.
Onze organisatie Jongerenwerking Pieter Simenon was al een tweetal jaren en blijft nog gevat
in enkele belangrijke eigen ontwikkelingen binnen een voortdurend evoluerende sector
Jongerenwelzijn en een overheidsbeleid, dat deze evolutie aanstuurt.
Ik vermeld hier wel graag vier eigen ontwikkelingen:
1. Het project BAAL, onze HCA-dienst in Hasselt, werd na 10 jaren projectwerking
verdiend geregulariseerd en zal vanaf 2011 voluit als een erkende voorziening kunnen
verder evolueren. Uiteraard hangen hier nog een aantal organisatorische uitdagingen
aan vast.
2. De protocollering van het CANO-concept, waaraan we met 7 andere Vlaamse
voorzieningen intens werkten, geraakt afgewerkt rond deze jaarwisseling. Op basis van
het afgeleverde protocol zou tijdens de eerstkomende jaren zowel de doelgroep van het
begeleidingstehuis als de personele middelen en de werkingsmodaliteiten bevestigd
moeten kunnen worden. Een belangrijke, maar slechts gedeeltelijke stap daartoe, de
regularisering van het GKRB-project, is voorzien tijdens dit jaar. Hierin engageren we
ons verder om met heel wat jongeren uit de gemeenschapsinstelling in Mol te werken.
Alertheid en doorzetting zullen nodig zijn om ook onze andere projectmiddelen (PEL
en Werkatelier) in een goede regularisering te kunnen vrijwaren, geïntegreerd in het
CANO-aanbod. Hier blijft een stevige uitdaging voor de eerstkomende jaren!
3

3. Reeds enkele jaren bereidden we de opvolging en vervanging van 5 leidinggevende
personeelsleden voor die binnen een kort tijdsbestek afscheid namen/nemen: Frank als
directeur in het dagcentrum eind januari 2009, Magda, Martien en Luk, alle 3 als
coördinatoren in onze CANO-werking (Magda in mei 2009, Martien half december
2009 en Luk eind januari 2010) en tenslotte ikzelf als directeur ook nu eind januari. In
het dagcentrum schoof Sigrid door. In het begeleidingstehuis schoven Claudia en
Patricia door en haalden we Roel binnen. En Gert schuift door eind volgende week.
Alsnog een stevige proficiat voor de 5, die in dit vervangings- en opvolgingsproces
benoemd zijn.
Tegelijk werd de organisatie van de directie voor de hele organisatie herdacht. Op basis
van een nieuw concept installeren we vanaf 02/2010 een algemeen directieteam: Gert,
Ilse en Sigrid zullen, elk als directeur van de eigen deelwerking, samen het
directieteam van Jongerenwerking Pieter Simenon realiseren. Dit directieteam
organiseren in de zo juist mogelijke verhouding met de ontwikkelingen binnen de 3
deelwerkingen staat pas aan de start en betekent zeker nog een stevige uitdaging.
4. En waar we met onze organisatie al eerder in een proces van organisatieontwikkeling
evolueerden in de richting van een netwerkorganisatie en maatschappelijk verantwoord
ondernemen, kunnen we nu begin 2010 het voorstel voorleggen van de keuze voor een
“procesgerichte netwerkorganisatie”. De volgende maanden zal dit concept nog op vele
interne overlegtafels uitvoerig aan bod komen. Dit realiseren wordt alweer een stevige
uitdaging voor leidinggevenden en alle medewerkers. Het product kan mooie garanties
bieden in de verdere toekomstige ontwikkelingen van Pieter Simenon in het bredere
veld van de jongerenwelzijnszorg.
Vier actuele uitdagingen! Vier boeiende processen! Hopelijk viermaal eindigend in werkbare
resultaten.
Uiteraard betekenden in het voorbije jaar en ook weer in dit volgende jaar 2010 de talrijke
opnames, begeleidingen en reacties op delicten de even talrijke uitdagingen op de
werkvloeren. De jongeren zelf herinneren ons dagelijks aan onze kernopdrachten. Hierrond
kunnen we met een ferme groep medewerkers werken. Hierrond blijven we op zoek naar de
goede evenwichten in de driehoek tussen individueel taakgericht werken, samenwerken en elk
onze eigen persoon hierin ten volle kunnen ontplooien. En in dat persoonlijk ontwikkelen
zitten we ook hopelijk goed in evenwicht met elk ons eigen privaat leven.
Een aantal medewerkers kenden in 2009 privaat blije gebeurtenissen als geboorte, lief,
huwelijk, opa of oma worden, diploma; maar ook droeve gebeurtenissen als overlijden van
een geliefde, familielid, vriend, of tegenslag, ziekte, operatie, ongeval. Ook in 2010 zal dit
niet anders zijn. Ook dat is, en in bepaalde periodes vooral, het leven.
Ik wens jullie allemaal in 2010
gulle levenskracht en een fijn levensjaar.”
4

Een persoonlijke afsluiter
na 37 jaren JPS,
waarvan 35 als directeur
“Aan 37 jaren JPS-werking bewaar ik
vele zeer mooie herinneringen.
Enkele ervaringen waarin ik heel
gelukkig was, wil ik hier expliciet
benoemen.
▪ Een 5 jaren geleden: het
beklimmen van een totempaal
van ongeveer 4 meter tijdens de doedag van het begeleidingstehuis, aan het
Zilvermeer in Mol: samen met een jonge gast, elkaar fysiek steunend en
optrekkend bovenop de top helpen.
▪ Een 8 tal jaren geleden: in de camping La Gileppe in het PEL-project
(ErvaringsLeren) een touwenparcours afleggen en daarbij rekenend op de
bijstand van en zekering door jonge gasten die in dit project in een begeleidende
rol bij momenten het beste van zichzelf gaven.
▪ De vele positieve afrondingen van begeleidingen van jongeren.
▪ Het totaal verrast gevierd worden door personeel, jongens, raad van bestuur en
buurt, omdat ik 25 jaren directeur zou zijn. Iedereen had zich hier een jaar vergist
en dus was dit één jaar te vroeg georganiseerd.
▪ De vele lichten op groen vanuit de overheid naar aanleiding van aanvragen of
projecten, vooral de instemming voor het nieuwbouwplan in Werkplaatsen in
1986, waardoor we eigenlijk de modaliteiten verwierven om flexibel te werken met
onze doelgroep.
▪ De samenwerking binnen onze sector was arbeidsintensief, gelukkig vaak ook
constructief. Op verschillende fora heb ik daarvan genoten, het meest in de
samenwerking met de PEL-partners, met als top de camping-ervaringen in La
Gileppe.
▪ De toffe en open samenwerking met vele collega-medewerkers binnen onze eigen
organisatie. En de toffe ervaring dat dit ook kon met een goede vriend Luk,
waarbij de samenwerking steeds ook correct bleef. En ook de geweldige ervaring
dat dit ook kon met mijn eigen echtgenote Martien, waarvan ik bij momenten ook
echt kon genieten.
Uiteraard zijn er ook een aantal bedroevende herinneringen.
▪ Jongeren, waarmee het ons niet lukte een weg vooruit te gaan, of waarvan we
later vernamen dat het hen niet goed ging.
▪ Het stopzetten van de samenwerking of de ontslagen van enkele medewerkers,
waarmee het niet lukte om verder samen te werken; gelukkig is dit aantal zeer
beperkt.
▪ Doorheen de vele jaren de overlijdens van een aantal medewerkers en jongeren,
5 van hen liggen begraven op het kerkhof naast de tuin van JPS.
▪ Bijzonder de instorting van de zijbouw van het oude kloostergebouw tijdens de
afbraakwerken in 1984, toen een vrijwillige medewerker, die een ex-jongere was
van het jongenstehuis en in de naburige wijk woonde, het leven liet.
Ikzelf was niet aanwezig, Luk organiseerde toen het rampenplan.
5

In functie van de overdracht van 3 anciens aan de jongere garde werden natuurlijk heel
wat overleggen georganiseerd. Welke kwaliteiten en/of competenties konden we
achterlaten? Het was mooi te ervaren in een recent overleg met alle coördinatoren, dat
de waarden die wij voorstaan en de kwaliteiten die we ontwikkelden, ook in onze
opvolgers en jongere collega’s zelf, en dus in Pieter Simenon, aanwezig zijn. Met
vertrouwen kunnen wij loslaten. Uiteraard zal en kan zich een generatiewissel
voltrekken, waardoor veranderingen en vernieuwing de kerncompetenties van
Jongerenwerking Pieter Simenon verder kunnen prikkelen: innoveren, verbinden en
zelfreflectie.
Het afscheid van Martien en mezelf betekent ook het afscheid van de familie van
Pieter Simenon in JPS: vader/moeder en hun gezin, mijn broer Willem (die hier zijn hele
loopbaan opvoeder was), schoonbroer Edwin (waarvan ik de directie overnam),
achterneef Paul (die chauffeur was in de goederencollectedienst), dochters Lies en
Tinne in korte contracten, en uiteraard Martien en ikzelf.
Graag wil ik nog enkele attributen achterlaten:
- Behorend tot de “roots” van Jongerenwerking Pieter Simenon 2 boekjes: het gele
boekje van moeder Vanhumbeeck, Maria Simenon (zus van Pieter Simenon): Het
leven van een moeder; 120 blz., opgetekend in 1995.
- En van een oud-gast die nog verbleef in Pieter Simenon te Donk, die in een boek
zijn instellingsverleden van zich afschreef onder de titel: Kind van schaamte; 174
blz., verschenen vorig jaar.
Mogen beide werken een plaatsje krijgen en aanwezig blijven in de bibliotheek in
Pieter Simenon.
- Tenslotte een sleutel, de sleutel die ikzelf van de vorige directeur ontving, de
sleutel van de brandkast, die ook al tot de roots van Pieter Simenon behoort.
Graag ga ik na volgende week een sabbatjaar tegemoet, ook een stevige uitdaging om
vanuit ruimte nieuw leven toe te laten.
Ik dank jullie allemaal, omdat jullie, velen al lang tot zeer lang, naast en met mij
samenwerkten. Het ga jullie goed!
6

KUNST en CANO verbinden
foto van l.n.r. Luk Hertogen (JPS), Roger Delaet (Sibelco), Vincent Vanhumbeeck (JPS), Martien Debelder (JPS)
aan het woord burgemeester Peter Vanvelthoven.
Tevens een afscheid vanwege een trio collega's
Martien De Belder, Luk Hertogen en Vincent Vanhumbeeck namen het initiatief om samen
met 't Kristallijn te Mol een verbinding van kunst en CANO te organiseren naar aanleiding
van hun brugpensioen. Martien en Luk eindigen hun werk in Pieter Simenon als
coördinatoren in de CANO-voorziening, Vincent als directeur, en met zijn drieën hebben zij er
jarenlang vanaf 1973 en 1975 inspirerend samengewerkt. Omdat deze voorziening dichtbij in
Lommel-Werkplaatsen is gevestigd, kozen zij ervoor om de CANO-voorziening in de kijker
te plaatsen en te verbinden met kunst. Dit werd gerealiseerd tijdens een druk bezochte
opening van de tentoonstelling “Kunst en CANO verbinden” op zaterdag 23 januari 2010 in
't Kristallijn te Mol.
Roger Delaet, verantwoordelijke van 't Kristallijn en afgevaardigde van Sibelco, presenteerde
een voorbeschouwing.
Luk Hertogen verwelkomde de kunstenaars en het publiek en praatte als “cement” het
programma aan elkaar.
De muzikale omlijsting werd verzorgd door de “|BAR|tenders”, onder leiding van Koen
Wellens. Inspelend op het programmaverloop brachten zij als feestelijke intro
“Opzij, opzij, opzij” van Herman Van Veen en “Ballade des gens heureux” van Gerard
Lenorman. Later brachten zij ons wat dichter bij de leefwereld van onze doelgroep met
“Yellow Ribbens” van Tony Orlando en “Laat me” van Ramses Shaffy, om tenslotte dromend
af te ronden met “Imagine” van John Lennon.
7

Vincent Vanhumbeeck lichtte het begrip CANO toe en Martien De Belder dichtte CANO en
kunst toe. Omdat beide toespraken inhoudelijk de kern uitmaakten van het programma, nemen
we ze beiden volledig over.
Burgemeester Peter Vanvelthoven sloot gesmaakt de rij sprekers af, stak Jongerenwerking
Pieter Simenon nog een stevig hart onder de riem en opende de receptie en tentoonstelling.
Voorstelling
CANO
(door Vincent Vanhumbeeck)
“Omwille van het gevarieerd publiek graag toch eerst een algemene voorstelling van
Pieter Simenon.
Het jongenstehuis Pieter Simenon startte als familiaal initiatief bijna 50 jaren geleden in
Donk bij Herk-de-Stad, genoemd naar een overleden broer-missionaris van de stichters.
In 1971 verhuisde deze instelling naar Lommel-Werkplaatsen, hier in de buurt.
De initiatiefnemers focusten binnen de bijzondere jeugdzorg op de opvang en
begeleiding van moeilijker te begeleiden adolescente jongens. Vanuit deze ervaring
werd vanuit een lokale en preventieve invalshoek 19 jaren geleden in Lommel-centrum
ook een dagcentrum De Teuten georganiseerd.
Ook vanuit de ervaring met de specifieke doelgroep werd 12 jaren geleden in Hasselt
een HCA-dienst BAAL opgestart om bij delictgedrag van jongeren herstelgerichte en
constructieve reacties te ontwikkelen en uit te voeren.
Jongerenwerking Pieter Simenon evolueerde als een kleinschalig, gedifferentieerd en
voortdurend vernieuwend aanbod van residentieel verblijf, begeleiding en afhandeling
van delicten.
Met gemotiveerde en enthousiaste personeelsploegen engageren wij ons om samen
verbindend te werken om breuken tussen jongeren, hun leefomgeving en de
samenleving te herstellen, steeds in antwoord op een maatschappelijke verwijzing.
Het begeleidingstehuis hier in Lommel-Werkplaatsen realiseerde via bijkomende
projectmiddelen een geëigend aanbod. Samen met enkele andere pionierende
voorzieningen in Vlaanderen werden ervaringen vanaf 1991 in een ZIB-project (Zeer
Intensieve Begeleiding) en na 2001 samengebracht in een concept CANO. Dit
letterwoord staat voor een Centrum voor Actieve Netwerkontwikkeling en
Omgevingsondersteuning.
Essentiële kenmerken van een CANO-voorziening zijn de volgende:
De doelgroep wordt herkend als moeilijk begeleidbare adolescenten en hun
leefomgeving. Zij kampen met zeer ernstige problemen op diverse levensdomeinen.
Zij kennen een cumulatie van kwetsuren en breuken, waardoor ze in
uitsluitingssituaties belanden en zich niet meer verankerd voelen in de samenleving.
Velen van hen worden ons in Lommel-Werkplaatsen toegeleid vanuit de
gemeenschapinstelling in Mol.
Voor deze doelgroep hanteren we zeer flexibele opvang- en
begeleidingsmogelijkheden binnen en buiten de voorziening, in en met de ruime
leefomgeving van de jongeren, steeds in afstemming met de verwijzer en die is de
jeugdrechtbank of het comité bijzondere jeugdzorg.
8

Tot het vaste CANO-aanbod behoren de contextbegeleiding (of begeleiding van
het gezin en het netwerk), de individuele begeleiding, training en behandeling,
residentieel verblijf, time-out (of korte onderbreking) en begeleiding van
tijdsbesteding, die gericht is op scholing, werk en vrije tijd.
We betrachten een begeleidingsengagement naar de jongere toe, door zoveel
mogelijk op maat van de jongere en zijn leefomgeving te werken, waardoor een
continuïteit van de begeleiding wordt gegarandeerd en nieuwe uitsluitingen kunnen
vermeden worden.
Het uitgangspunt van CANO-werkers is het geloof dat deze adolescente jongeren best
opgroeien binnen het herstel van de breuken met hun eigen leefomgeving en/of in de
opbouw van een nieuwe leefomgeving, zoals bijvoorbeeld begeleid zelfstandig wonen.
We doen daartoe een sterk appèl op de positieve mogelijkheden, capaciteiten en
krachtbronnen die aanwezig zijn in deze jongeren zelf, hun ouders en steunfiguren.
Vaak meer vragen dan antwoorden. Ook niet weten, vertrouwen, geloof, hoop en ook
liefde voor de jongeren en het vak. Een vak waarin je met je hoofd, je handen, je hart en
ziel werkt. Steeds weer uitdagingen, zoektochten en zeer veel overleg. Vanzelfsprekend
een intensieve samenwerking van de medewerkers met vele betrokkenen op de
werkvloer zelf, in vele netwerken en binnen een kleurrijk palet van vele overlegfora.
Sedert 2 jaren verschafte de Vlaamse overheid ons samen met de 7 andere CANOvoorzieningen
in Vlaanderen de ruimte om het CANO-concept te protocolleren, d.w.z.
het duidelijk uitschrijven van een onderkende en aantoonbare organisatie van een open
hulpverleningsaanbod voor een specifieke doelgroep. Het resultaat daarvan daagt
verder uit om middelen en modaliteiten te regulariseren. Dit CANO-proces voltrekt zich
in een boeiende sector bijzondere jeugdzorg en jongerenwelzijn, die voortdurend in
ontwikkeling evolueert en als sector absoluut een duidelijkere en juistere
maatschappelijke waardering verdient.
Namens Martien De Belder, Luk Hertogen en mezelf, het trio dat na vele jaren
samenwerken gisteren afscheid nam van de Jongerenwerking, wil ik afsluitend hier nog
zeggen dat wij in Pieter Simenon een boeiende loopbaan kenden en er graag werkten.
En met vertrouwen in de opvolging nog dit aan de hele personeelsploeg, die straks
Jongerenwerking Pieter Simenon verder in goede banen leidt: dank jullie wel voor de
lerende samenwerking en blijf u bescheiden onderscheiden.”
9

Toedichten van Kunst en CANO (door Martien De Belder)
KIES
Bestaan kan iedereen.
Er zijn vraagt moed.
En wat de dichter doet
is pleiten voor het een.
Hij wil zijn leven niet
door wekkers laten leiden
of als een hond onthouden
dat hij kan slapen tot
het rinkelt naast zijn oor.
Hij bauwt niet na
wat hij soms uit
een mond hoort vallen
op tram acht, of met
een zwarte kwast over
een smoel geschreven ziet.
Zelf houdt hij niet
van vlekken maken,
maar als het bot moet
stelt hij dingen scherp
zodat het snijdt.
“Het gedicht 'Kies' van Bart Moeyaert brengt ons naadloos naar de verbinding
tussen Kunst en CANO: kiezen om een weg te gaan waar zekerheden in vraag
worden gesteld, waar het niet weten een drijfveer wordt, waar de ontmoeting met
jezelf en de anderen een bron van inspiratie is.
Vertrouwend op het proces, worden vragen gaandeweg ontsluierd en ontstaat een
unieke creatie, een doelgericht en creatief handelen.
In deze gedrevenheid en basishouding vinden Kunst en CANO elkaar.
10
Hij woelt en spit graag,
graaft de scherven
uit de klei,
haalt het beste
wat er is naar boven,
ook al weet hij dat er
daardoor naast zijn hart
een stem blijft jeuken,
maar ach zo gaat dat
als de dingen moeilijk
worden en je bereid bent
met een pen van krijt
of kool te schrijven.
Hij is het best geplaatst
om iets over de gum
te zeggen, omdat hij
als geen ander weet
hoe leeg het is als hij
het blad omslaat, hoe snel
de fout, maar ook hoe klein
en hoe verlamd
een hand van angst.
En daarom juist blijft hij
in potlood denken,
want dat is volgens hem
het wezen van er zijn.

Kunst ontstaat uit een nood en innerlijk verlangen. Elke creatie vraagt moed en durf
niet gekende wegen te bewandelen, open aandacht en afgestemd zijn op zichzelf en
de wereld. Creëren is wroeten, blijven zoeken, soms helemaal opnieuw beginnen
maar ook toelaten en niet sturen. Met het nodige vakmanschap wordt uitdrukking
gegeven aan dat wat nu aan de orde is. En elke creatie draagt de volgende en dus
groei en evolutie in zich.
Kiezen om met jongeren en hun gezinnen, die gekwetst werden door het leven, op
weg te gaan, ontstaat uit een nood en een innerlijk verlangen, vraagt een afgestemd
zijn op de ander en zichzelf, een ontmoeting van 2 werelden, elk met hun
bijzonderheid, elk evenwaardig. Bereid zijn samen een proces te gaan van zoeken
en niet weten, durf en moed om niet gekende wegen te bewandelen, soms helemaal
opnieuw beginnen, om met het nodige vakmanschap dragend aanwezig te zijn,
vertrouwend op de weg die wordt afgelegd en op elke stap die een volgende en dus
groei en evolutie in zich draagt.
In de kunstenaars die we vandaag ontmoeten herkennen we niet alleen onze
gedrevenheid maar ook essentiële kenmerken van onze werking.
11

Albert Cuypers: beeldhouwer, bronsgieter.
Als wees, door vele opvoeders grootgebracht, als adoptie- en pleegvader van 6 kinderen,
weet hij als geen ander hoe getekend een leven kan zijn. De nood aan het verwerken van
de pijn uit het verleden en het openen van een toekomst drukt hij uit in zijn werken.
In de voorbereiding van deze tentoonstelling, verwoordde Albert het zelf als volgt:
"De schreeuwers maken 'het lijden in de wereld' zichtbaar, maar ook de strijdvaardigheid;
mijn vliegers tonen dat dromen mag; kijken door glas stelt de vraag of onze waarneming
vervormd wordt vanuit wie we zijn".
Zijn beelden zijn monumentaal of zet hij op hoge sokkels. Het kikkerperspectief werd zijn
waarmerk. In het deformeren van zijn figuratief werk vond hij het middel om het beeld zijn
unieke betekenis te geven. Zijn werk choqueert, bevrijdt, heelt en opent ook de toekomst.
Zijn beelden getuigen van degelijk vakmanschap. Albert verlegt voortdurend grenzen.
Door het werken met brons worden zijn beelden technischer, duurzamer, minder
gedeformeerd en houden ook een zoektocht naar het esthetische in. Ze blijven uitgesproken
realistisch, maatschappij- en zelfkritisch.
Zoals in het leven gebeurtenissen precies op het juiste moment kunnen samen vallen, werd
Albert gevraagd door een kindertehuis een beeld te maken dat staat voor het gekwetste
kind. Vandaag zetten we dit beeld centraal. Het is een zelfportret van zijn verleden, maar
ook een portret van kinderen vandaag, die door het leven gekwetst zijn. Ze dragen de
rugzak van hun verleden mee, maar ook het huisje, hun toekomst … onaf en open. Het
beeld is een getuigenis van de verbondenheid tussen verleden en toekomst.
Dit beeld van Albert Cuypers brengt ons naar onze tweede kunstenaar van vandaag:
Marc Jacops: een meester in digital art of mixed media.
Reeds jaren schilderde Marc op doek, gebruik makend van pastel, houtskool en acryl, later
bracht hij ook woorden mee in beeld. Als grafisch vormgever is hij gepassioneerd door de
bijna grenzeloze digitale mogelijkheden binnen de kunst en vond een voor hem unieke,
eigentijdse, vernieuwende uitdrukkingsvorm. Hij maakt een digitale collage van fotografie,
schetsen, schilderijen, teksten en alles dat gebruikt kan worden om een uitgebalanceerd
geheel te creëren. Het gebruik van fotografie en vectoriële tekeningen zorgt voor een
kleurrijk beeld met een positieve uitstraling. Laag na laag wordt het schilderij opgebouwd.
Zijn werk is gedurfd, soms confronterend, innovatief, kleurrijk en reflectief .
Met vakmanschap gebruikt hij alle technieken die digitaal worden aangereikt en creëert een
verhaal. Zij tonen aan dat binnen en dankzij de diversiteit van technieken creativiteit
mogelijk is. De werken zijn op doek afgeprint en, zoals de kunstenaar zelf zegt, spreken ze
voor zich. Ze nodigen uit telkens iets nieuw te zien. Het beeld, verleden en toekomst, werd
voor deze tentoonstelling door Marc verwerkt en geïnterpreteerd op doek, getuigend van
verbondenheid.
Ook muziek en zang zijn vandaag volwaardig als kunstuitdrukking aanwezig. De vocal male
group ’The |BAR|tenders’, omkadert het geheel, geeft een extra accent aan de opening
van de tentoonstelling door hun interpretatie van enkele liederen. Zij zijn de dragers van het
geheel.
Wij danken de kunstenaars voor hun enthousiaste samenwerking en inspiratie.
Zijn we als medewerkers van Pieter Simenon niet allemaal een beetje kunstenaar? Vanuit
die blik ontdekken we misschien ook de jonge kunstenaars in onze doelgroepen. Om te
eindigen zetten we hen nog even centraal in een gedicht.”
'Mijn weg plaveien, stevig sterk, met zekerheden voor het leven.
Voor mijn ouders een gegeven. Maar voor mij een moeilijk werk.
Mijn weg plaveien? Ik houd van zand en zwerfkeien'.
12

Luk Hertogen
verwoordde zijn afscheid zo ...
40 jaar geleden, ik ben 18 jaar ...
Ik kom uit een warm en strijdbaar nest.
Ik ga hier mijn familiale geschiedenis niet
volledig uit de doeken doen. Maar ik zou de
huidige Luk niet zijn zonder mijn vader en
moeder, mijn (schoon)broers en
(schoon)zussen aan wie ik zeer veel heb te
danken.
Dankuwel …
Mijn studiekeuze is snel gemaakt: ik wil
maatschappelijk werker worden.
Ik wil de samenleving (mee) veranderen en kies ervoor om dit van binnenuit te doen … wat
niet zo evident was in die tijd.
Ik leer Vincent en Martien kennen op de sociale hogeschool.
We worden vrienden doch wisten toen niet dat 40 jaar later deze vriendschap alleen maar
sterker zou worden.
Dankuwel Vincent en Martien. Collega’s zijn we binnenkort niet meer. Vrienden blijven we
voor het leven! En voor ik het vergeet … ook mijn vrouwtje Rita hoort hierbij en zorgt voor
het klavertje vier.
Even terug in de geschiedenis…
1970: ik ontmoet vader Vanhumbeeck op de trappen van het kasteel Landwijk te Donk
(geen echt kasteel natuurlijk). Zijn indrukwekkende verschijning in stofjas, tussen de jongens
(de meesten ouder dan mij) en de 3 honden, staat steeds haarfijn op mijn netvlies gegrift. Ik
blijf middageten, jongens en familie bij en onder elkaar.
Ik voel interesse en nieuwsgierigheid maar ook onzekerheid en angst. Die mannen kijken
precies recht naar binnen bij mij.
Vincent vertelt dat hij sinds zijn elfde mee is opgegroeid tussen de jongens.
Je voelt hier ruimte tussen mensen in een weidse omgeving. Toen merkte ik reeds … kiezen
voor een doelgroep op gelijkwaardige basis: dat is de huissleutel van jongerenwerking
Pieter Simenon … en het wordt ook mijn huissleutel.
Dank U vader en moeder.
Na mijn legerdienst in 1975, het jongenstehuis was toen verhuisd naar een oud
kloostergebouw in Lommel, vroeg Vincent me of ik zin had om mee mijn schouders te zetten
onder de uitbouw van de werking. Ik wilde dit wel enkele jaren doen doch het heeft me nooit
meer losgelaten.
(Ik werkte nog enkele weken samen met mijn broer Jan en ook 7 jaar met Jean-Marie die
mijn schoonbroer zou worden. Ik wil hier speciaal Willem bedanken van wie ik zoveel
geleerd heb).
13

Contact met de doelgroep is voor mij altijd een evidentie (nodig) geweest.
Het loopt als een rode draad doorheen de jaren. In de leefgroep, binnen het opnamebeleid,
binnen de dienst BAAL, bij het opvolgen van het begeleidingstraject.
Jongens zijn als een spiegel. Ze leggen je sterktes bloot maar vooral je uitdagingen. Je kan
enige tijd faken maar als je jezelf niet in vraag durft stellen zak je gegarandeerd door het ijs.
De jongens hebben me geleerd om zelfrespect op te eisen op één voorwaarde nl. dat je hen
(de andere) op de eerste plaats respecteert. Ze hebben me ook geleerd om een
onderscheid te maken tussen (soms vervelend) gedrag en de persoon die erachter zit en die
recht heeft op respect.
Samen met mijn gezin zijn we verschillende jaren op vakantie geweest met een 3-tal
jongens. Momenten om nooit te vergeten … vraag het mijn kinderen maar, ze zijn hier
vanavond.
Dankuwel jongens …
De jaren daarna kreeg ik zovele kansen om mijn steentje bij te dragen bij de uitbouw van de
werking zoals o.a. samen met Martien de sociale dienst uitbouwen, het opnamebeleid
ontwikkelen. Ik mocht de start van BAAL van kortbij mee vorm geven. Ik kreeg de kans om
het begeleidingstraject van de jongens mee te sturen en te ondersteunen. Het project
ervaringsleren druk ik aan het hart en zoveel meer.
Dankuwel organisatie ...
Dit alles is echter onmogelijk zonder een sterk team van collega’s.
Ik ben iemand die erg taakgericht is. Voor mij was het resultaat steeds belangrijker dan het
proces. Dankzij mijn collega’s heb ik mezelf en mijn uitdagingen beter leren kennen zoals
wat geduldiger zijn, wat actiever leren luisteren …
Het jongenstehuis heeft mij altijd gesteund bij de uitbouw van onze vakbondswerking zowel
binnen de voorziening als sectoraal, immers geen welzijn voor onze jongens zonder welzijn
voor het personeel.
Hoe dikwijls zijn we niet samen gaan betogen … met resultaat!
We hebben samen zoveel plezier gemaakt. Jullie kennen mijn slogan: hard werken en hard
lachen gaan hand in hand. Dit lachen zal ik missen!!
Dankuwel collega’s …
Steeds heb ik getracht, ik zeg wel getracht, een evenwicht te vinden tussen mijn gezin, mijn
werk, mijn vrije tijd en mijn sociaal engagement.
Dit is niet altijd gelukt … dankzij mijn vrouwtje heb ik doorheen de jaren geleerd dat mijn
gezin de hoeksteen is van alles. Ik ben haar daar nu ontzettend dankbaar voor.
Hoe dikwijs heb ik niet gezegd: "Ik hou van alle vrouwen maar ik heb slechts één koningin”.
Ik ben fier op mijn kinderen en schoonkinderen.
De vier laatste jaren zijn er nog vier godsgeschenken bijgekomen, allemaal meisjes!
Vandaag zien jullie ze niet op foto … ze zijn hier.
Een leuke opa worden is mijn grootste uitdaging.
Dankuwel gezinnetje…
Tot slot…
Moeilijk afscheid nemen … dochter Els had daar vroeger altijd last van. Nu weet ik van wie
ze dit heeft. Het hoofdje ziet het zitten. De gevoelens hinken nog wat achterop.
En toch … afscheid nemen vier je maar als er nieuwe uitdagingen lonken.
Hier ga ik voor!!
Luk
14

EN DAN DE WARME INBRENG
VAN MARTIEN ...
Als ik terugkeek op die meer dan 30 jaar
Pieter Simenon kreeg ik kippenvel. Dit is
een belangrijke periode in mijn leven
geweest.
Vanuit een warm en veilig nest maakte ik
de overstap naar een wereld die ik niet
kende, waar pijn, verlatenheid,
vertwijfeling en onmacht maar ook moed,
verbondenheid, veerkracht en kiezen voor het leven in al zijn kracht aanwezig is.
Eerst leerde ik Luk en Vincent kennen. Luk die vanuit zijn hart opkwam voor de
rechten van alle mensen in verdrukking, later de rechten van werknemers en van de
jongeren in JPS, en me meenam in dit enthousiasme. En tot mijn eigen verwondering
stel ik vast dat na zoveel jaar, dit voor mij een vanzelfsprekende drijfveer in mijn
leven is geworden.
Vincent die me meenam in zijn wereld van dienstbaarheid, eenvoud, gedrevenheid
en een groot geloof in het goede en de kracht van elke mens, die met pretoogjes in
het leven staat. En deze gast veroverde (en nog steeds) mijn hart.
Ik leerde de jongens kennen, elk met hun verhaal en hun betekenis. Ik leerde te
kijken achter hun stoerheid en verzet …
Ik leerde in deze, soms woelige ontmoetingen, vooral mezelf kennen, mijn eigenaardigheden,
mijn krachten maar ook mijn uitdagingen.
Ik werd moeder van 4 kinderen, die elk apart een eigen en boeiend groeiproces
kenden en nog steeds kennen. Door hen werd en word ik steeds opnieuw
uitgenodigd om in verbondenheid vooral dichter bij mezelf te komen om van daaruit
open en dragend aanwezig te kunnen zijn.
Ik kreeg de kans te ervaren wat samen-leven betekent, eerst 8 jaar in de grote
gemeenschap van JPS, daarna in ons groot gezin van 8 mensen, waarin ook vader
en moeder Vanhumbeeck een pertinente plaats hebben ingenomen.
In al die jaren werd ik uitgenodigd tot:
verbondenheid en graag zien
tot het besef: dit ben ik en dat ben jij
tot kiezen en verliezen
tot toelaten en loslaten
tot levensvreugde en vertrouwen in de stroom van het leven
tot overgave, thuiskomen bij mezelf, gedragen en opgenomen in een
groter geheel
Ik voel vandaag vooral dankbaarheid voor al deze kansen, dankbaar naar iedereen
die ik mocht ontmoeten en in mijn leven een verhaal schreven met onuitwisbare inkt,
dankbaar vooral naar de jongens of “gasten”, die heel dikwijls mijn spiegels waren.
15

Ik weet, ik neem deze meer dan dertig jaar verder mee in mijn hart, en laat het daar
rusten.
Een nieuwe poort staat nu open, met nieuwe uitdagingen, nieuwe ontmoetingen,
nieuwe spiegels, nieuwe dromen …
Nu ik een respectabele leeftijd heb bereikt en me afvroeg wat ik allemaal geleerd heb
onderweg en of ik al wat wijzer geworden ben, dacht ik spontaan aan een vers van
Toon Hermans, die luchtig zei over wijsheid:
Wijs is anders dan geleerd
Nee geleerd is niet verkeerd
Maar wijs … dat is heel andere koek
Minder hersens … minder boek
Wijsheid is voor ’t grootste part
Iets meer denken met het hart.
Ik dank jullie allemaal, diep vanuit mijn hart.
Ik kijk uit naar morgen … ik kijk uit naar een nieuw samenleven met Vincent.
En blijf dromen.
Martien
22/01/2010
En omdat het uiteindelijk allemaal om de jongeren draait, voor wie 'ons trio'
zich al die tijd met hart en ziel heeft ingezet, gaan we ook even bij hen langs.
EEN LATE DIENST
*Inleiding:
Die middag kwam ik fris en monter met de fiets aan op het werk. Klaar om 'ne
bereikbare dienst te komen doen. Dan mag je al eens wat later beginnen. Een
bereikbare dienst, dat is wat mij betreft, binnen de leergroep de tweede viool
spelen. Als die viool al bespeeld moet worden, want vaak wordt er in de
leergroep solo gewerkt.
Mijn doel van de dag was de leergroep te ondersteunen indien nodig. Dat is
trouwens ook de taak van de bereikbare. Verder hier en daar wat administratie
te verrichten, een lijstje telefoons afhandelen, mijne gast uit de groep plukken
voor een gesprek en verder zien wat de avond zou brengen. Niets nieuws onder de avondzon.
*Van tweede naar eerste viool...
Vandaag zaten Claudia en Carla van de coördinatie mij bij aankomst echter op te wachten.
Omwille van zwangerschappen van een drietal leergroepcollega's en ziektes van enkele andere
collega's verkeerde de leergroep momenteel in wat nauwe schoentjes. Te weinig collega's om te
veel diensten te doen, zeg maar. En dat gaat niet.
Hun vraag was of ik niet wilde bijspringen en de late dienst zou willen overnemen, als
leergroepbegeleider dus. Klinkt in mijn oren als eerste viool spelen. Zelf muziek maken. Slik.
Meestal passeert deze vraag mij om redenen legio. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik
dat trouwens ook wel prima vind ook. Maar niet vandaag dus.
16

Na een jaar of acht JPS werd ik plots (eindelijk?) in de spotlights gezet en goedgekeurd om
(semi)zelfstandig een eerste dienst te draaien. Semi-zelfstandig, want ik werd nog wel stevig
ingedekt door een half orkest medespelers, toch bij aanvang althans. Daar hadden de dirigenten
van wacht gelukkig wel voor gezorgd ...
*De regie
Om 16 u de dienst aangevat. Een eerste-lichte-vorm paniek. Tijdens de dienstoverdracht
besefte ik dat ik van bijzonder veel toch nog wel bijzonder weinig afwist. Waar vind ik dit, wat
houdt die taak concreet ook weer in, wat als en hoe wie wat waar ...? Vooral op vlak van regels
en taken voelde ik me al te kort schieten. Om nog maar te zwijgen van de mogelijke
kookpotten.Ik vuurde dan ook een spervuur van vragen richting Evy, de middagdienst, die mij
met handen en voeten van de nodige info voorzag. Waarvoor dank. Daarna was Evy weg ... Suz
zou helpen tot een uur of zeven. Ze zou het kookgebeuren - gelukkig - op zich nemen en verder
zou ze mee de taken van de gasten helpen opvolgen (en mij hier en daar, waar nodig, eveneens
wat bijsturen?). En daarna zou ik de symfonie zelf solo tot 22 u mogen uitzingen ...
*De gasten (het dienstverloop)
Hassan
Hij was tijdig terug van het werkatelier. Hij is onmiddellijk met zijn taken begonnen (zijne was
opruimen). Doorheen de avond was hij vrij aangenaam aanwezig. Hij heeft flink geholpen bij het
koken met Suz. Hij heeft de keuken subliem gepoetst. Daar kan ik wat van leren! En dat heeft hij
mij trouwens ook ingewreven ook. Hij heeft het zelf even moeilijk gehad aangezien er thuis wat
problemen waren. Dit werd door Suz opgevangen. Hij heeft zijn administratie afgehandeld
(zakgeldformulier ondertekend en papier aanvraag buzzypass ondertekend). Is met Frederick
om 19.30 u met de fiets naar de fitness vertrokken.
Joris
Hij was samen met Hassan tijdig terug van 't werkatelier. Hij was aangenaam aanwezig in de
groep. Bij zijn taken moest ik er wel wat achteraan zitten, maar in mijn beleving wel oké. Hij
heeft nog naar zijn lief gebeld. Hij zou eerst mee gaan fitnessen met de andere jongens, maar
dat is uiteindelijk niet gebeurd. Hij tast grenzen af. Als je hem bijstuurt, neemt hij het wel aan. Hij
weet dat morgen de afspraak met zijn psycholoog niet doorgaat omwille van de ziekte van zijn
contextbegeleidster. Hij moet morgen Iene (dienst tijdsbesteding) helpen met werk zoeken.
David
Was tijdig terug van 't school. Hij heeft de living gepoetst met ondersteuning van Benny, ik dus.
Hij heeft even afgetast tot waar een living loopt, maar toen hij doorhad dat ik dat toevallig toch
nog wel wist, heeft hij het goed op- en aangepakt. Hij was eerst vrij aangenaam aanwezig. Na
een gesprek met Marjan en moeder had hij het moeilijk. Hij heeft zich teruggetrokken op zijn
kamer (ook zijn eten daar gekregen als ondersteuning). Daarna op de computer. Hij wilde niet
aan de telefoon komen toen moeder hem nadien even opbelde. Hij zou haar wel terugbellen.
Frederick
Kwam laat en druk binnen. Suz heeft zich wat over hem ontfermd lees bijgestuurd. Dat is vrij
oké gelukt. Hij heeft spaghetti gegeten en zijne biefstuk gebakken en groentjes gegeten. In ruil
de afdroog verder gezet. Waskot is gepoetst. Suz heeft dit opgevolgd. Medicatie genomen.
Heeft zelf zijn dagbuspas afgegeven. Is met Hassan om 19.30 u vertrokken naar de fitness. Zijn
zakgeldformulier heeft hij ondertekend.
Karel
Hij was deze middag zonder mededeling vertrokken. Evy heeft hem verschillende keren gebeld
en iets ingesproken op zijn antwoordapparaat. Ik idem. Geen respons. Ik heb een telefoontje
naar zijn moeder gedaan. Moeder is erg ontgoocheld over Karel. Hij blijft het moeilijk hebben
met aanvaarden van regels. Om 22.15 u is hij teruggekeerd naar Pieter Simenon. Duidelijk
gesprek met hem hierover gehad. Sanctie wordt besproken met zijn individuele begeleider.
Nadien aan moeder laten weten dat hij terug was.
17

*Algemeen
♪ Brandalarm is afgegaan (loos alarm). Thank God Suz was there, of 't was de brandweer en
Gert geworden ... Nu heb ik wel weer geleerd hoe je het afzet.
♪ De frigo even onderzocht en gekeken of ik daar een motivatie kon vinden voor mijn pleidooi
voor kippen in JPS.
♪ Suz heeft supergoed gekookt. De gasten waren ook content en hebben dit zelfs gezegd. Ze
waren misschien ook vooral content dat ík niet gekookt heb.
♪ De gasten waren begripvol voor mijne eerste dienst. Dit met enerzijds de nodige
terechtwijzingen van hunne kant uit richting mij en anderzijds met de nodige probeersels. Alles
op een speelse en toch nog wel respectvolle manier. Hoe zou je zelf zijn?
♪ Telefoon naar de fitness gedaan. De man had mijn kaartje gehad en bevestigt ons dat onze
twee sjarels flink aan het trainen zijn. Of ons abonnement nog in orde was, wist hij niet. Moest
dit niet meer in orde zijn, laat hij ons dit weten.
♪ 't Was een leuke ervaring, zo 'solo' mogen spelen binnen de leergroep. Heel anders dan de
tweede viool. En zeker voor herhaling vatbaar, moest de kans zich nog eens aandienen.
Tot uw dienst
Benny contextbegeleider, semi-leergroepbegeleider
(Ter info: contextbegeleiders draaien in de regel geen permanentiediensten behalve toen dus ...)
Otto op BZW:
de tweede week alleen wonen...
En daar was ook nog contextjongere Otto
Vandaag heb ik een hele namiddag en een
stuk van de avond voor Otto uitgetrokken.
Er lag immers een heel programma te
wachten: de Aldi, kleding kopen,
tussendoor en al doende wat nader tot
elkaar komen en als kers op de taart een
overleg met de consulente van de
jeugdrechtbank.
*De woonst
BZW-gewijs zat Otto er weer goed bij. Hij
had net gepoetst. Het blonk er en het rook
er lekker fris. Dus, Benny, schoenen uit
doen aub! Zo gezegd zo gedaan.
Hij had ook deze week vrij goed zijn plan
getrokken in zijn alleen wonen. Hij was er
zelf vrij content over. Anderzijds, sommige
dingen krijgt hij praktisch en financieel niet
onmiddellijk zelf opgelost. Daar zijn wij er
dan (o.a.) voor.
OTTO - DEEL 5
18
*De TV-kabel
Vorige week had ik Otto een tv bezorgd.
Bleek daar echter geen 'kabel' bij te zitten
(wist ik zelf ook niet trouwens). Hij had dus
al een week een tv, maar geen dvd of tv
kunnen kijken ... Daarvoor bellen vond hij
de moeite niet. Er zelf eentje gaan kopen
zat er financieel (geen geld) en praktisch
(waar doe je dat?) niet in. Maar nu ik er
toch was had hij vandaag wel graag een
oplossing gezien ... Begrijpbaar na
ondertussen twee weken geen tv. Voor 'ne
euro of 5 waren we in de winkel gesteld. De
tv aan de gang krijgen, dat wilde hij zelf wel
proberen.
*De Aldi
Otto heeft opnieuw vrij goed gewinkeld. Hij
vindt zijn eigen voeding belangrijk en wil er
ook niet op bezuinigen. Hij is niet binnen
het vooropgestelde budget van 35 euro
gebleven.

*De friet:
Daarna zijn we samen een frietje gaan eten:
traktatie van Pieter Simenon.
Otto liet het zich smaken. Ondertussen wat
bijgebabbeld.
*Kleding
Vorige week samen tot de conclusie
gekomen dat Otto echt wel te weinig kleding
heeft. Probleem één was het financiële.
Eigenlijk is er momenteel geen budget voor.
Wegens de noodzaak dan maar even in de
min gaan op de maandrekening (JPS schiet
voor) en nadien terugbetalen. Dit heb ik Otto
zeer goed uitgelegd.
Probleem twee is dat Otto graag kleren met
een plakkerke der op ziet. Liefst nog het
juiste plakkerke ... Merken dus. Niet zo erg,
wel te duur in de beleving van de
begeleider ... Ook hier compromissen
zoeken.
Budgettair 100 euro vrijgemaakt. Wat hij er
van koopt is zijn keuze, maar op is op.
Hij kende zelf nog wel een goeie winkel,
zijnde de outlet merkenmarkt te Geel. Hier
wist hij heel wat kleding te verzamelen voor
zijn (weinige) centen. Mooi zo. En, 't moet
gezegd worden, hij heeft stijl. Bij de JBC zijn
we nog even binnen geweest omdat de
begeleider (ikke dus) dat heel graag wou
(hem kennis laten maken met andere
winkels). Hier vonden we een licht
beschadigde riem (Otto). We hebben even
afgepingeld (Benny): € 5 in plaats van €10.
Otto stond er bij en keek er tevreden naar:
"Dat zou ik zelf nooit durven", geeft hij
achteraf toe. Goh, niet vragen is niet krijgen.
Op 't einde van de rit was zijn 100 euro net
niet op. De paar koperen munten kreeg ik
terug.
Onder begeleiding (sturing) goed gewinkeld.
Iedereen voorlopig weer tevreden.
19
Het bezoek van de consulente
Otto en zijn consulente, een verhaal apart.
Door de vele bijsturingen die zij hem heeft
(moeten) geven, is ze niet bepaald zijn
'vriendin'. En dat is nog zacht uitgedrukt...
We waren net terug op zijn studio toen de
bel al ging. De consulente krijgt deze keer
van Otto zowaar een hand (dat is ooit
anders geweest). We hebben samen een
uitgebreid gesprek gehad aan de hand van
het handelinsplan. Een gesprek waar Otto
zowaar aan meedeed (is ook ooit anders
geweest). Vanuit de begeleiding heb ik
Otto's sterktes stevig benoemd: zijn
praktische vaardigheden op BZW-vlak, het
goed in zijn vel zitten, zijn plan kunnen
trekken, zijn werkattitudes, ... Dit alles
maakte dat ik Otto zag blinken zoals nooit
tervoren. Ook zijn aandachtspunten/
werkpunten hebben we kunnen aankaarten
(druggebruik, feiten, context). Otto kon ze
horen en ontkende ze niet.
Otto zelf had momenteel wat klachten over
zijn buurman. Hier zijn we op ingegaan en
we hebben een aantal mogelijke stappen
voorgesteld.
Daarna de dag afgerond. Buiten bij de auto
geeft de consulente aan dat ze Otto's
situatie als risicovol inschat. Niet onterecht.
Druggebruik blijft een mogelijk risico. Zeker
ook nog eens omdat enkele buren van hem
in het gebouw niet vies zijn van (een beetje)
gebruik ...
Anderzijds zegt ze ook dat ze Otto in de
twee jaar dat ze hem ondertussen kent nog
nooit zo 'rustig' en 'open' heeft ervaren als
vandaag. "Ik kreeg zowaar een hand", merkt
ze op. Mooi dat ze ook dat gezien heeft.
Benny, contextbegeleider
EN MET UW HULP KUNNEN WIJ ONZE GASTEN
EEN BEETJE BLIJVEN SPONSOREN EN GELOOF
ONS ... DAT IS WEL EENS NODIG
UW STEUN IS WELKOM OP PCR
000-0102508-76
VZW JONGERENWERKING
PIETER SIMENON
Vanaf 30 euro/jaar ontvangt u een fiscaal attest.

Wat ik jou wens?
Niet dat jij de mooiste boom
op deze aarde bent.
Niet dat je jaar in jaar uit
schittert van bloesems aan elke twijg.
Maar dat af en toe,
aan één of andere tak,
een bloesem opengaat,
af en toe iets moois ontstaat.
Dat eens een woord van liefde
een hart vindt,
dat wens ik jou.
Jörg Zink
20