2006 - Frans van Deursen

zondag, februari 19, 2006
Fly Away Little Paraguayo
Je zal toch een trekeend zijn.
Ben je net lekker op safari geweest, kom je thuis, mag je de
eerstkomende maanden de deur niet meer uit.
Omdat die minister met de toepasselijke achternaam inene "zijn hart
vasthoudt over de toekomst".
Je hoeft geen helderziende gaven te hebben om te weten dat dat virus
deze kant op komt.
Had je hem ook wel kunnen vertellen.
Op de terugvlucht vielen je medereizigers al bij bosjes uit het zwerk, en
zelf heb je ook een snotsnavel.
Ben je mooi klaar mee.
Vorige week stond je nog doodgemoedereerd en in volle vrijheid met je
neus in een verse rhinocerosdrol te roeren.
Je maakte een praatje, je ging es op een olifant zitten.
Kun je voorlopig wel schudden.
Opgehokt.
Als trekeend weet je dan meteen hoe de vlag erbij hangt.
Dat wordt heel lang in voorarrest zitten en uiteindelijk wordt je toch met
de Grote Grijparm in de Laatste Vrachtwagen gepleurd.
Fact of life.
Geen fijn woord voor een trekeend, ophokken.
Echt een ministerwoord.
Duikt ook ineens overal op.
De Denen hebben zich in hun eigen ambassades opgehokt.
Voor een paar tekeningen.
Je kan wel voor elke scheet de straat op.
Voor een trekeend is het ook niet leuk om altijd maar afgeschilderd te
worden als een halfnaakte schreeuwlelijk met een matrozenpetje op,
maar hoor je ons klagen?
Joop van de Ende en John de Mol zijn bedreigd met ophokking.
Je gunt het je ergste vijand niet, maar het had wel een stuk of wat
musicals en een hele berg ondermaatse televisieprogramma's gescheeld.
En die aasgier van Vreemdelingenzaken hokt scholieren op en wil
opgehokten van de Schipholbrand juist weer afhokken.
Als trekeend krijg je daar een hele slappe krop van.
En je voelde je toch al niet zo bi.
Lamaar komen, die vrachtwagen.

zondag, april 02, 2006
Ieder Volk zijn eigen Vloek
Als Rita Ik Geef Het Je Te Doen Elke Dag Dat
Haar Van Je Tanden Waxen Verdonk het
nieuwe boegbeeld van de Ballenpartij wordt,
waaien alle Onderbuikkiezers (de
Gelobotomeerden in wiens denkpatroon geen
plaats is voor allochtonen) onmiddelijk met
haar wind mee en verlaten massaal de
kieslijsten van de Wildersen, de Pastors en de
Nawijnen.
Met andere woorden: de VVD wordt een
koepel voor latent racistisch Nederland. Een
veilige haven voor het Grauw dat sinds de
dood van Janmaat als verstekeling van
populist naar populist zwalkt, zonder daarbij
te letten op 's mans haardracht.
Dankbaar zullen ze straks met hun rooie
potloodje op Tante Rita's venstertje tikken, en ze zal hen met open armen
ontvangen. De ongenuanceerde vreemdelingenhaat die hun voormalige
roerganger bij leven niet mocht uitdragen in de Kamer op straffe van
Doodzwijgen en Met De Nek Aankijken is inmiddels gemeengoed en zelfs
Stemmenwinner Nummer Eén geworden. Het is bon ton om Moslims
geitenneukers te noemen en Antilliaanse probleemjongeren "terug naar
hun eiland" te sturen. Een ieder die dit gedachtengoed is toegedaan
wordt straks aan Rita's Teutonenboezem gedrukt. Samen gelukkig in
Dixieland.
Zeven zetels zal het de liberalen naar schatting extra opleveren. Mark
Rutte kan zijn koffertje vol Neo-optimisme wel weer inpakken. Na de
tactische terugtrekking van Hoofdbal Wiegel en Bijbal van Aertzen een
paar weken terug was het slechts een kwestie van timing voordat de
Uitzetmuts zich zou opwerpen als reddende engel van de Volkspartij voor
Vrijheid en Democratie.
Die naam moeten ze bij het uitverkiezen van Rita als lijsttrekster maar
weer eens goed onder de loep nemen. Want met de nieuwe aanwas
vanuit de Onderbuik wordt de VVD met recht een Volkspartij.
De begrippen vrijheid en democratie verbleken in hun vaandel...

donderdag, april 06, 2006
Vrouwtjesmaker
Het heeft er alle schijn van dat Rita de Verschrikkelijke haar campagne is
begonnen met de hand van een Mediatrainer tot aan de elleboog in haar
poeperd, want ze stond er gisteren bij als een geconstipeerde
buikspreekpop.
-"Lieverd, we sturen je vandaag eerst even door de wastunnel van Leco
Whatshisname, want met dít hoofd redden we het natuurlijk
nevernooitniet. Kleurspoelinkje, make-upje, misschien een botoxje voor
de hangwangen, en trek in godsnaam es wat keks aan-
(...)
Nee, geen mini, ben je besodemieterd met zulke kuiten?! Gewoon zakelijk
en to the point. Doe maar een pinstrijpje, dat heeft Pim ook geen
windeieren gelegd-
(...)
Hè? Ja, Pim is dood, ja, maar daar gaan we dus wel je hele campagne aan
ophangen, dat heb ik al helemaal in de koker-
(...)
Nee Tante Pollewop, even de hersentjes derbij nou! Nóóit, ik herhaal
nóóit roepen dat je Pim's opvolger bent, daar zijn ze in de achterbuurten
nog niet klaar voor en voor je het weet ben je een éénmansfractie-
(...)
Nee, stropdas lijkt me nou net weer iets too much. Pinstripe,
decoletteetje, misschien een verdwaald bh-bandje, kijk maar. Sex sells,
darling-
(..)
Wat zegt ze?
(...)
O, die's goed, die noteren we: "Het Gaat Mij Om De Inhoud". Leuke
soundbite, pop, maar de inhoud waarvan?-
(...)
Ja, dan moet je het ook niet zeggen! Hoe vaak moet ik dat nou nog- het
journaille maakt je af als je niet-
(...)
Dan zeg je dat je dat nog aan het Uitkristalliseren bent, dat kan nooit
kwaad. Mooi woord, klinkt indrukwekkend en je valt je er geen buil aan.
Goed, de slogan. Ik zelf dacht "Daadkracht, Duidelijkheid enne... nog iets,
eh... nou ja, we cross that bridge when we get there, als het maar
allitereert-
(...)
...Nee, Dominant lijkt me geen stemmentrekkertje, schat. Tenzij je wil dat
iedere krantencartoonist je in het leer hijst-
(...)
Wat je thuis doet moet jij weten, Riet! Effe derbij blijven nou. Goed:
speerpunten? Behalve Bla Bla Bla Bureaucratie?
(...)
Mwoa, niet echt origineel en zeker niet haalbaar maar dat flikkert er nou

niet toe, maar dan moeten we het wel een beetje leuk verpakken. Eh,
"Lachen om je Loonstrookje" of zoiets geinigs-
(...)
Ja, inderdaad, dat allitereert ook, ja.
(...)
Ach, veel Suske & Wiskes gelezen vroeger. Nou, dan zijn we er wel zo'n
beetje, denk ik. Dus onthoud: wat je ook zegt, doe het op die Ik Ben
Eigenlijk Een Bootwerker Met Borstentoon van je en o ja: douw jezelf nog
even niet teveel in de rechtse hoek, die rechts-radicale sukkers heb je
toch al in de pocket, mik ook effe op de andere kant-
(...)
Nee, túúrlijk moet je de P van de A afzeiken, maar hou wel een opening.
Wat dacht je van "Niet Links, Niet Rechts, maar Recht Door Zee"?
(...)
Nee, dat allitereert niet nee, daar heb je gelijk in.
(...)
Kauw d'r maar even op.
(...)
Ja.
(...)
Ja, we gaan Nederland es flink opschudden.
(...)
Ja.
(...)
Ja, ik heb er ook zin an.

zondag, mei 07, 2006
Zappa in Kampen
-Testing, testing, wan, toe, trie- -Heb jij fantoom op je
overhead? -Nee. Ik heb wel een brom op links. -O. Da's
gek. Want ik krijg links nog helemaal niet binnen hier. -
Misschien moet je rechts ompluggen? -Nee, dan krijg
ik Radio 3. -Murk, kun jij even op je vibrafoon slaan? -Ik
sta al een half uur op me vibrafoon te slaan. -O. Wat
gek. Want ik stuur 'm uit over de multi. -Maar je hoort
'm niet? -Niet echt, nee. -En zo? -Au, joh! Weet je
hoeveel die trommelvliezen gekost hebben? -Ik heb nog
steeds een brom. Maar nu zit ie op rechts. -Hou vol!
Nog even en je hebt stereo! -Edwin, ik heb een
verhoogd Noordzeegevoel op mijn oortjes. Klopt dat? -Nee, dat klopt niet.
Maar misschien als ik hem teruglus via de meterkast- -Mischien als we er
een biertje bijnemen? -Hé, nou krijg ik Radio 4. Quadrofonisch. -Is dat
Noordzeegevoel er nog? -Nee, 't is nu meer Indische Oceaan. Vlak voor de
tsunami. -Mag ik iets meer galm op mijn trompet? -En ik iets minder? -Mag
ik 3 ons kaas aan een stukje? -Mooie galm. Beetje Sint Pieter. -Ik hoor
geen vocoder. -Wie wel? -Wat gaan we eten? Of moeten we maar
bestellen? -Max, krijg jij ook de Pizzalijn binnen? -Ik kan de marimba niet
vinden. -Da's dat grote ding met die bruine repen waar Murk nu een hap
uit neemt. -Wil iemand een stukje van mijn brom? -Ah! De Atlantische
Oceaan. -Je komt nog es ergens bij zo'n soundcheck. U begrijpt: The
Troupe is weer on the road. En dit keer hebben we nieuwe spullen!!

vrijdag, mei 12, 2006
Zappa in Apeldoorn
De architect die ze hebben losgelaten op de
nieuwbouw van theater Orpheus te Apeldoorn moet
de grotten van Han voor ogen hebben gehad toen hij
zich op het binnenwerk stortte. Wie er niet aan
gedacht heeft sonar en navigatiesysteem in zijn
koffertje te stoppen, dwaalt uren achtereen door
schreeuwend gekleurde gangen, op zoek naar iets wat
lijkt op een bar. Wie de bewegwijzering volgt loopt
steevast met zijn hoofd tegen blinde muren of stort in
onvermoede mangaten. De ingenieuze kleurcode die
de spelonkoloog heeft ontwikkeld als hulpmiddel om
van punt A naar punt B te komen schiet angstaanjagend tekort. Wie goed
luistert hoort uit de kelders het geweeklaag van eeuwig ronddolende
kleurenblinden opstijgen. Als je dan in het oneindige gangenstelsel ook
nog een levensgrote theepot, een wandelende pendule, een pratende
theemuts en Ben Cramer tegen het lijf loopt, waan je je in het
voorportaal van de hel. Of in een van de Ende musical natuurlijk. Hetgeen
elkaar niet veel ontloopt. In de grote zaal blijkt Beauty & The Beast
neergestreken, dus de krochten van Orpheus worden bevolkt door
roedels kletterende nichten die allen zo goed mogelijk proberen een stuk
huisraad uit te beelden. Terwijl in de grote zaal dus een hele dure
kindervoorstelling wordt afgewerkt en bij ons achter de schermen een
Battle of the Sound Engineers woedt (uitslag onbeslist), maken wij er in
ons deel van het doolhof een feestje van. Freek Slagwerk heeft het op de
afgetrainde heupen en knuppelt over de potten en pannen dat het een
aard heeft. Lol moet er zijn en lol moet er wezen! Grotten hebben een
fijne akoestiek, dus daar moet je gebruik van maken. Na afloop bewijzen
we onze saamhorigheid: al bellend en sms-end weten we elkaar naar het
oog van het doolhof te loodsen, teneinde af te pilsen. In de bar treffen
we ook de Minotaurus: een in een te kleine legging gepropt overmatig
groot stuk vrouw. 40 keer is ze al naar Beauty & The Beast wezen kijken. á
54 uien het stuk. Voor dat bedrag had ze zich een anorexia-taille kunnen
laten lipposucken, maar neen; volgende week gaat ze weer. Van Zappa
had ze nog nooit gehoord. Als drie-armige kandelaar Carlo Boszhard, die
je toch echt niet zo goed kent, je begroet alsof je hem gisteren nog
gepijpt hebt, weet je het zeker: Orpheus is de onderwereld.

woensdag, mei 17, 2006
The Morning After The Night Of Verdonk
Riet, Kay hier. Hoe hangen ze erbij vandaag, kerel? Lekker geslapen?
(...)
Ja schat, niemand heeft gezegd dat het makkelijk is. All part of the deal.
Pak je vanmiddag toch gewoon effe een schoonheidsslaapje, kan jou het
schelen. Trouwens, er-rug goed dat roze jasje gister. Zakelijk en nuchter
maar nét met die Onschuldige Meisjestouch. Godzilla meets Assepoester,
héél sterk-
(...)
Dat was een grapje, Riet. Neem nou niet álles letterlijk. Maar even to the
point nou: was ie goed, of was ie goed?
(...)
Hij was goed, hè?! Jaha, dat dacht ik ook! Maar: ere wie ere toekomt, hè.
Als die linkse kloothommels bij de VARA niet weer die belegen koe hadden
opgedregd, dan was ik er niet opgekomen om dat Somalische
doodshoofdaapje als scapegoat-
(...)
Nee, dat is een figuurlijke koe, Riet. Ayaan is meer een hert.
(...)
Aangeschoten wild, ja! Hij's leuk! Ik zou 'm nog even niet in het openbaar
gebruiken, maar je begint het te leren-
(...)
Nee, niet doorschieten nou, Riet. Er zijn grenzen.
(...)
Hè?
(...)
O! Ja, ik heb 'm! Ja, dat weet Ayaan nu ook, ja. Grenzen, geestig. Je
begint al echt dat Wiegelgevoel voor humor te krijgen. Zeg, maar goed
opgelost hoor! Eerst heel hard NEE roepen zodat het Grauw denkt "zie-jewel-een-Wijf-Met-Ballen-daar-gaan-we-op-stemmen-opgerot-met-al-diebootvluchtelingen",
en als die zijn weggezapt béétje deemoedig het hoofd
laten hangen om die kunstkoppen in de Kamer-
(...)
God, ja, wat is draaikonterij? Luister nou, kerel: who gives a fuck? Zis is
Politics, weet je wel-
(...)
Schat, zie het als kunstschaatsen: je draait je he-le-maal gek en
uiteindelijk geven ze je een medaille-
(...)
Ben je gek, die toezegging, daar zou ik me niet te dik om maken. Zeg je
over zes weken toch gewoon iets als eh.... Dat De Wet Het Je Toch Niet
Toestaat Om blah-di-blah, afijn: die hoef ik je niet meer uit te leggen,
toch?
(...)
Hoe bedoel je, moeilijk? Waarmee?
(...)
Zeg, gaan we nou ineens emotioneel zitten wezen? Dat bewaar je maar

voor de Kamer, hoor! Wie wil er hier nou lijsttrekker-
(...)
Ach, sodemieter nou éven op, Riet! Die clitorisloze bitch heeft toch
gewoon gelogen, je staat toch vol-le-dig in je recht?
(...)
Precies! Lekker blijven hakken met dat bijltje. Waar Geambieerd wordt
vallen Spaanders. Zeg, even tussen ons: je wist het echt niet, toch?
(...)
"Wat"? Ja, wat denk je "wat"? De hele fucking VVD weet al drie-en-een-half
jaar dat Anti-Mohammed Ali niet helemaal eerlijk is geweest, en jij-
(...)
O, je wist het wel.
(...)
O.
(...)
Ah.
(...)
Aha.
(...)
Oooooooooh-kééé...
(...)
Nnnnnnee, geeft niks, joh.
(...)
Nee, echt niet. Don't worry. Los ik op. Ehhhhm... Ik eh... Weet je wat? Jij
houdt je de komende zes weken een beetje op de vlakte, ik ga even
kijken waar de ruimte zit. Nee, no problem. Komt goed. Ik eh.... ik bel je.
Oké?
(...)
Ja.
Dag Riet.

woensdag, mei 31, 2006
Zappa in IJmuiden
"Als koken je hobby is kun je dat beter thuis doen."
Aldus Freek Slagwerk in het gastenboek van het
etablissement aan de overzijde van de Schouwburg
Velsen. Waarmee de Troupe een maand van kritisch
restaurantbezoek op waardige wijze afsluit. Je kunt
wel ludiek met de voet beschilderde bananenbladeren
aan je muren hangen en penetrante fado's over je
gasten uitstorten, maar als je als kokkin je
ondermaatse tarbotjes in zes liter dillesaus laat
verzuipen om te verbergen dat je ze gruwelijk hebt
mishandeld, dan heb je de essentie van het
restaurantwezen toch niet helemaal goed begrepen. Even stonden we in
dubio: bellen we Johannes van Dam of de Dierenbescherming? En was het
toeval dat Jan Peter Toetsenman met weemoed terugdacht aan dat
optreden waar hij spontaan en letterlijk over zijn nek ging maar toch
manmoedig doorspeelde? En wie legt zijn gastenboek trouwens in het
toiLet? Het zou sowieso een avond met een hoog sissergehalte worden.
Je laatste optreden (althans, in Nederland), daar wil je toch een
knetterend feest van maken. You Wanna Go Out With A Bang, nietwaar?
Met deinende mensenmassa's voor je neus, die luidkeels meeblèren,
rollende lachsalvo's op je afvuren, die juichen dat het een aard heeft,
Zinderend Zweet en Dampende Dans, en dan ook graag op rij drie een
paar leuke jongedames in haltertopjes die denken "doe es gek" en geheel
spontaan een Wet T-Shirt Contest beginnen. Groots en Meeslepend wil de
Muzikant ten onder. Voor minder gaat de zon op, ja toch niet dan? Maar
de zaal bleek halfvol, en het publiek leek ook nog eens voor het
meerendeel te bestaan uit mensen die net de kalmerende werking van
het valiuminfuus hadden ontdekt. Je kan wel denken "vreet me maar op",
maar als de klant geen trek heeft... Desalniettemin lekker geknald met z'n
allen. As usual. En mijn lieve vrienden vonden het allemaal prachtig. Dus
wat zal ik klagen? Joe mag nog een keertje op reis naar onze
Oosterburen, en dan is het afgelopen uit. Wij bereiden ons voor op wat
komen gaat. Harry Faust staat in een pot goeie grondverf, klaar om
volgend seizoen afgelakt te worden. The Troupe gaat nog veel moois
doen. Aan alle restauranthouders van Nederland: ik zou mijn gastenboek
maar verstoppen. We'll Be Back!

donderdag, juli 06, 2006
Tourist trap
Ik ging naar Memphis om de Blues
te zien.
Te zien, ja.
Horen kun je 'm hier ook. Elke
zichzelf respecterende bluesartiest
heeft zijn oeuvre inmiddels
van vinyl in cd omgetoverd, dus
zelfs in Polderland kun je je
onderdompelen in snerpende
zwaarmoedigheid.
Maar ik wilde naar de Delta. Naar
de boezem. Naar de zware,
gonzende hitte. Ik wilde de
Mississippi volgen, dwars door de
eindeloze katoenvelden heen.
Langs houten huizen waar oude
mannen op de broeierige veranda
hun zelfgebouwde gitaren
liefdevol mishandelen, af en toe
een jampot zelfgestookte
moonshine aan de lippen zetten
en mompelen dat "you ain't known the blues if y'ain't been po'.". Waar op
elke hoek een harmonica huilt omdat zijn bespeler huilen moet.
Goin' where the Southern cross the Dog: het vochtige land waar Robert
Johnson zijn ziel aan de duivel verkocht om beter te kunnen spelen; waar
WC Handy op een mooie dag de blues ontdekte toen hij een "lean, loosejointed
Negro" hoorde tokkelen op een verlaten station; naar Indianola,
waar B.B. King groot werd; naar Clarksdale, waar Muddy Waters volgroeide
en waar Bessie Smith leegbloedde in het hospitaal wat nu het Riverside
Hotel heet. Naar de juke-joints waar elke avond het feest losbarst. En
natuurlijk all the way to Memphis, naar Beale Street, waar de blues tot
wasdom kwam. Volgens de schrijver van The Blues Highway, een handige
reisgids voor iedereen die Route 61 wil volgen van Natchez, Mississippi
naar Memphis, Tennessee, is rijden door de Delta een haast heilige
ervaring. "Elke stad, elke kruising, elke roestige treinwagon dompelt je
onder in de blues." En daar hoop je natuurlijk ook op. Hoop op
authenticiteit is de drijfveer voor elke romantisch aangelegde reiziger.
Zijn we niet altijd op zoek naar dat volledig verlaten strandje waar je
naakt kunt zwemmen en de liefde kunt bedrijven zonder dat iemand je
ziet? Route 61 slingert zich weliswaar nog altijd door de eindeloze
katoenvelden, maar de blues heeft het hoofd in de schoot van het Grote
Geld gelegd. Clarksdale pocht met een Delta Blues Museum, Met Echte
Wassen Muddy Waterspop In Authentieke Slavenhut. Acteur Morgan
Freeman heeft er een juke-joint laten nabouwen, en Blues Alley wordt
met opzet bouwvallig gehouden want Verval, Dat Is De Blues. Op de

kruising waar Robert Johnson zijn ziel verkocht staan twee foeilelijke
plastic reuzengitaren, en diverse dorpen claimen dat Het Mysterie op hun
kerkhof begraven ligt. Who cares about authenticity? Als er maar volk
komt. Beale Street in Memphis blijkt één lange souvenirwinkel met café's
ertussen, waar toeristen 's avonds naartoe snellen om er 's nachts
zwalkend weer weg te gaan, met in de ene hand een leuke B.B. King beer
mug en in de andere een Elvis Presley Zonnebril. 10 tegen 1 dat ze een
tweederangs bandje de blues hebben horen verkloten. En daar veel te
veel voor betaald hebben. Ik zie er Ruby Wilson. Ze treedt op in
franchise-onderneming B.B. King's Blues Club, en heet een top-act te zijn.
De aankondiging van de in alligator suit gestoken speaker wekt hoge
verwachtingen. De huisband speelt best lekker, hoewel covers. Onder luid
gejuich betreedt een dikke zwarte dame het podium en werkt een
ongeinspireerde set af. Na elk nummer probeert ze haar nieuwe cd door
je strot te douwen en ze kijkt nog net niet op haar horloge om te zien
hoe lang ze nog moet; ze heeft nog een gig in het casino, en dat betaalt
beter. Jammer, want ze heeft een dijk van een stem. Als alligator suit
vervolgens een soort polonaise met het vrouwelijke deel van het publiek
begint te organiseren, lijkt het mij hoog tijd te vertrekken. Teruglopend
naar het hotel schiet mij een nummer van B.B. King te binnen. The Thrill
Is Gone. De blues ook.

zaterdag, juli 15, 2006
Zappa naar Duitsland II
Rock & Roll en Een Gezinsleven zijn twee grootheden die
al sinds lengte van dagen op gespannen voet met elkaar
staan. En dan druk ik me nog diplomatiek uit. Dring aan
op mijn eerlijkheid en ik roep zonder scrupules: als Adam
destijds die Truus met die Appel niet was tegengekomen
had ie een Gibson Les Paul uit de Boom der Kennis
gesneden, was ie de eerste rockgitarist geworden, had
slangenleren laarzen gedragen, had wel kinderen verwekt
maar daar geen weet meer van gehad en was ons een
hoop Bijbelse Ellende bespaard gebleven. En passant had
ie waarschijnlijk ook nog even het bier uitgevonden en
hadden we niet hoeven wachten tot de Middeleeuwen,
maar daar gaat het nu even niet om.
Toen ik mijn Lief vertelde dat The Troupe een
weekendje Duitsland ging doen om aldaar het Culturele
Erfgoed van Frank Zappa te verbreiden, riep zei al ver
vóór ik uitgepraat was: da’s mooi, ik ga niet mee, jullie
feestje, it’s a man’s thing. Ook na enig laf aandringen
bleek zij niet te vermurwen. Ik heb niet alleen een hele
mooie vrouw, ze is ook nog es heel intelligent. Je moet
het maar treffen in het leven.
Zappa Naar Duitsland moest een Band-ding zijn, vond ze,
en daar had ze ook groot gelijk in. Want zonder de door
de jaren heen met bittere strijd bevochten
vrouwenverworvenheden ook maar enigszins tekort te
willen doen: er zijn dingen Die Een Man Alleen Moet
Doen. Voor sommigen is dat vissen, anderen vinden dat
bij dames van bedenkelijke zeden of in het schaakcafé
om de hoek; voor mij is dat On The Road To Rostock met
Die Gasten Van De Band. Vrouwen toegestaan mits wel
de prioriteiten goed kunnende onderscheiden graag.
Als ik de luxe touringcar in het vizier krijg, zie ik de
schoen al wringen: Hij Zit Vol Met Gezin. Ik tel in de gauwigheid een stuk
of wat echtgenotes, één oma en toch minstens drie kinderen, terwijl, in
een bus heb je aan kinderen alleen wat als ze kunnen klaverjassen.
Algemeen bekend verondersteld feit.
Ik Voel Een Bui Hangen.
Het betreden van de bus komt mij onmiddelijk te staan op twee strenge
aanwijzingen van een mij vagelijk bekende vrouw, die mij sommeert mijn 6
kouwe kletsflessen Weisswein niet in de breedte maar in de lengte in het
bagagerek te deponeren en dat ik de rest van mijn spullen maar daar
linksachter het koffiezetapparaat moet leggen. Terwijl ik toch echt

niemand om advies heb gevraagd. Mogen we dat even lekker zelf
uitmaken, ja? Wie was hier nou van de Band En De Rock&Roll Of Hebben
We Inene Besloten Met Het Hele Gezin Naar Walibi Te Gaan Toen Ik Effe
Niet Keek?!
Om 12 uur sneuvelt de eerste fles. Om 13 uur besluit ik even de blaas te
legen op het bustoilet, klim daartoe over een paar benen en verdekt
opgestelde kinderspeeltjes (rolschaatsen in een bus: levensgevaarlijk!) en
loop tegen Een Echtgenote op die mij toekijft Dat Ik Zittend Moet Plassen
Anders Zitten Zij Op Een Natte Bril.
Ik tel even tot 10.
Loop vervolgens door naar het toilet, ga op de bril staan, pis in de
vuilnisbak en bijt op mijn tong om verdere escalatie te voorkomen. We
moeten nog een weekend, nietwaar?
As we speak wordt Zijlstra door Een Echtgenote aangesproken op het
soort sokken waarmee hij van huis is vertrokken, terwijl ze met een
Wettie de chocoladewangen van haar zoontje zit schoon te poetsen.
Twee stoelen verderop filosofeert Rutger Saxofoon: A bus can become a
very narrow space.
Ik voel een geinspireerde nieuwe rock&rollsong opborrelen.

maandag, juli 17, 2006
Zappa naar Duitsland III: Den Totalen Joe
Hoeveel het er waren weten we niet.
Ikzelf dacht 800, Jan Peter Toetsenman, die sowieso met
een groot optimisme in het leven staat, houdt het op
2000. Max Mix heeft gelukkig ruim de tijd gehad ze te
tellen terwijl wij nog met het duitse monitorsysteem
stonden te stoeien, en komt op 2500.
Zappafans.
Zappafanaten, Zappafreaks. Langebaardgoeroes,
Alternatieve Jongeren Aan Wie Nog Niet Verteld Is Dat De
Punk Al Heel Lang Geleden Gesneefd Is, en handenvol
lookalikes: de beroemde Zappasnor en –sik lijkt hier de
nieuwe trend in coiffure. En ze hebben er allemaal zin in.
Onze luxe touringcar ziet er van binnen al een stuk
minder luxe uit en het toilet begint ook al een geur te
verspreiden alsof iemand er drie jaar geleden zijn
schoonmoeder in verdronken heeft, maar toch draaien
hoofden nieuwsgierig onze kant op als Ron Buschauffeur
ons het terrein opdraait. Het muzikantendeel der
passagiers weet en voelt: Wij Komen Hier Iets Bijzonders
Doen. Tot aan het moment suprème hullen we ons in een
ontspannen gelatenheid.
Nu is een festival geen festival als er niet van alles mis
gaat.
Het slechte nieuws: er is een band uitgevallen. Een
formatie uit Indonesië heeft voor de derde
achtereenvolgende keer geen visum kunnen
bemachtigen, waardoor de reikhalzende toeschouwer
ook dit jaar weer verstoken blijft van een ongetwijfeld
boeiende versie van The Black Page op de gamelan. Het
goede nieuws: er is een band uitgevallen. Daardoor
kunnen wij ons hele kunstje vertonen en hoeven we ons
niet aan de anderhalfsuurlimiet te houden.
We zullen uiteindelijk dik tweeëeneenhalf uur beuken. And no change of
underwear. De aankondiging “ladies and gentlemen, the name of this
piece is Joe’s Garage” wordt ontvangen met een mengeling van
enthousiasme en ongeloof: gaan die maffe Holländer wirklich den totalen
Joe spielen?! Ja, dat gingen ze. En niet zo’n beetje ook!
We hoeven niet eens op stoom te komen. Vanaf de allereerste noot snijdt
Zappa’s musical extravaganza door de avondlucht. Zappa zoals Zappa
bedoeld is. Whatever Dweezil says. De hele flikkerse band staat op scherp
en gives the audience exactly what they came for. Alles valt op zijn plek.
Er worden laatjes opengetrokken die nog niet eerder zijn aangesproken.

En we hadden toch altijd al een behoorlijke apothekerskast bij ons. Solo’s
knallen, het slagwerktuig ronkt, de vlam slaat snoeihard in de pan en we
weten het al snel: We Hebben Ze Ontzettend Bij De Ballen.
Ik overzie zo nu en dan het slagveld en zie louter extatische koppen die
vol overgave staan mee te blèren. Kijk ik om me heen, zie ik 7 muzikanten
ontzettend mooi staan wezen. Omdat ze zo godvergeten lekker staan te
spelen en zo ongegeneerd staan te kicken op de crowd. En is het het
eerste biertje of zweeft iedereen een paar centimeter boven het podium?
Backstage wordt het steeds drukker met festivalmedewerkers en
muzikanten die voelen: hier gebeurt iets. Het wordt kippenvel als ik de
sleutelzin "Music is the Best" niet eens meer hoef uit te spreken: het
gejuich maakt het onmogelijk en ook niet meer noodzakelijk. We weten
allemaal dat dat klopt.
Maar het wordt pas echt grote natte brokken in de keel als Milan Gitaar
zijn ultieme solo speelt in Watermelon in Easter Hay. Groots is slechts één
woord dat te binnen schiet. Aan het eind toont hij zijn gitaar aan de
hemelen; het orgasme in het publiek is oorverdovend. We moeten nog
twee keer terug, en als we uiteindelijk moegestreden en licht wazig het
podium afdalen wacht ons het diepe respect van onze collega-muzikanten.
We’ve definitely done it!
As we speak zitten we in de file bij Hamburg. 12 uur later en terug op
aarde. Om mij heen worden sterke verhalen uitgewisseld over ons
concert, en ik weet dat dit de verhalen zijn die over een jaar of wat in
een andere kleedkamer voor een ander concert met andere muzikanten
nog sterker verteld gaan worden.
Een paar stoelen verderop wordt echter ook al druk gebrainstormd over
Harry Faust.
Deze band is nog lang niet klaar.

zondag, juli 30, 2006
Producers...
In mijn favoriete filmcomedy aller tijden, The Producers, probeert een op
geld belustte Broadwayproducer met opzet een flop te produceren. Hij
zoekt daartoe het slechtste script dat er te vinden is en komt uit bij de
musical Springtime for Hitler, geschreven door een geflipte ex-Nazi. Na
het aanstellen van de slechtst denkbare regisseur moet men op zoek naar
de meest ongeschikte hoofdrolspeler. De auditiescene die volgt is
hilarisch: een podium vol would-be Hitlers die met overgave staan te
siegheilen en vervolgens één voor één A Wandering Minstrel I moeten
kwelen.
Regisseur Mel Brooks toont met die scene niet alleen zijn bizarre fantasie,
maar ook zijn vooruitziende blik; de rol gaat uiteindelijk niet naar een
serieuze acteur, maar naar een toevallige passant, een ongelooflijke Hip,
van wie je zeker weet: dat wordt nooit een Hitler. De devaluatie van het
acteursvak in één briljante vondst.
Toevallige passanten, mensen die van straat worden gepikt voor een
hoofdrol; een fenomeen waar we al lang niet meer van staan te kijken.
Tegenwoordig kun je een rol in een film cadeau krijgen bij een pak
maandverband. Elke omroep heeft zijn eigen televisietalentenjacht; als je
niet kunt zingen of acteren maak je een grotere kans op een podium
terecht te komen dan iemand die een van god gegeven talent heeft. Stel
je toch eens voor welke rampen zich zouden voltrekken als je een
dergelijke selectieprocedure zou loslaten op de plastische chirurgie. Of
de atoomwetenschap.
Musicalpygmee Andrew Lloyd Webber gaat zich nu ook op de Openbare
Talentenjacht storten. Hij heeft een hoofdrolspeelster nodig voor zijn
nieuwe versie van The Sound of Music. Hij had al een Echte Actrice, maar

die bleek te duur... Dus nu gaat ie vissen in de Grote Vijver Der
Onbekenden.
De komende weken kunnen we smullen van kuddes kwelende nonnen, die
op bordkartonnen bergweiden de toonladder in de juiste volgorde
proberen te zingen. Duizenden Maria's met haltertopjes en navelpiercings
gaan een poging doen de herinnering aan Julie Andrews te laten
verbleken. Ik verwacht veel van de workshop Kinderopvoedkunde en
verheug me nu al op het onderdeel Baron von Trappneuken.
In de film van Mel Brooks wordt Springtime for Hitler een box-office hit
en gaat de producer failliet. Dankzij die van de straat geplukte Hip.
Wij blijven hopen.

zaterdag, augustus 26, 2006
De Mannetjes
Mannetje Wilders, Mannetje Pastors, Mannetje Nawijn en Mannetje
Herben zaten, op een herfstachtige zomerdag, aan de stamtafel van De
Opgewarmde Prak achter een hassebassie te klessebessen. Buiten
striemde de regen de gevels dat het een aard had, putdeksels werden
door het wassende water uit hun voegen gelicht, een enkele onzalige
wandelaar trachtte met de moed der wanhoop zijn paraplu tegen de
windvlagen te beschermen.
"Kijk, daar gaat er weer een" constateerde Mannetje Nawijn.
"Als het aan mij ligt niet lang meer" riposteerde Mannetje Wilders.
"Waarom dragen ze toch in godsnaam een jurk?" vroeg Mannetje Pastors.
"Doe mij nog maar een hassebassie", zei Mannetje Herben.
Een langsrazende auto deed het water in de plassen hoog opspatten. De
man in de jurk bleef tot op het bot doorweekt achter, een licht
verontwaardigde maar berustende blik in de ogen.
"Van mijn partij mogen ze straks geen moskeeën meer bouwen" pochte
Mannetje Pastors.
"Ja, ik heb het ook niet zo op die rare torentjes van ze", beaamde
Mannetje Nawijn.
"Ik ga in mijn programma zetten dat ze er de komende vijf jaar niet in
mogen", sneed Mannetje Wilders op.
"Iemand anders nog een hassebassie?", vroeg Mannetje Herben.
"Staat jouw programma trouwens al op internet?", vroeg Mannetje Wilders
valsig.
"Ik heb nog geen programma als zodanig", bitste Mannetje Pastors terug,
"maar ik sta wel als één man achter ons land".
"O, maar ik ook!" deed Mannetje Nawijn een duit in het zakje. "Ik wil zelfs
een betere toekomst voor iedereen in Nederland!"
"Ik wil anders ook een beter Nederland, hoor!" Mannetje Wilders kon het
slecht hebben als er werd getwijfeld aan zijn oprechte, Messiaanse
bedoelingen.
"Harry, doe er hier nog vier" schalde Mannetje Herben door de donkere
kroeg. Met een kort knikje van zijn nurkse hoofd beaamde de uitbater van
de Opgewarmde Prak de ontvangst van de bestelling en dook onder de
bar om een verse fles op te duikelen.
"Ik wil minder bureaucratie voor de burger" zei Mannetje Nawijn.
"Ik ook", zei Mannetje Pastors.
"Ik ook", zei Mannetje Wilders.
"Wat zit je haar geestig" zei Mannetje Herben.
"En veiligheid! De burger heeft recht op meer veiligheid!" Mannetje
Wilders was op stoom.
"Veilgheid, zeker!" stoomde Mannetje Pastors mee.
"Voel jij je nog veilig in je eigen land, Harry?, informeerde Mannetje
Nawijn op amicale wijze bij de uitbater, die net kwam aansukkelen met
een blad bolstaande borrels. Mannetje Nawijn stond zich er op voor dat
hij goed overweg kon met het Gewone Volk.
De uitbater fronste even de wenkbrauwen ten teken van nadenken; een

handeling waarbij zijn rode hoofd zich vertrok tot een pijnlijke grimas die
deed vermoeden dat nadenken niet behoorde tot zijn dagelijkse
bezigheden.
"Bof", zei hij, en slofte met een licht schouderophalen terug naar de
toog.
"Als Pim me hier zo zou zien zitten", zuchtte Mannetje Wilders.
"Ik mis hem nog elke dag", sipte Mannetje Pastors.
"Bij elke beslissing sta ik even bij hem stil", snerpte Mannetje Nawijn.
"Proost" zei Mannetje Herben.
"Proost" zei Mannetje Nawijn.
"Proost" zei Mannetje Pastors.
"Proost" zei Mannetje Wilders.
Buiten kraakte een dakgoot onder het gewicht van het water.
Het had nog nooit zo hard geregend.
Tranen geplengd uit de hemel.

maandag, september 25, 2006
Levende Muziek
Omdat ik Snode Zappaplannen heb met Orkest De Volharding hees ik het
Luilekkerlijf vanavond op de stadsfiets teneinde bij het Moderne
Muziekgebouw Aan Het IJ te geraken.
Ik wist van het bestaan maar was er tot mijn grote schaamte nog niet
geweest. Enorme Loftuitverhalen waren mij ter ore gekomen; kwaliteit van
Architectuur, Interior Design, Akoestiek en Uitzicht was zichzelf zodanig
vooruit gesneld dat de prijs van het eerste Biertje mij niet eens
verbaasde. Reikhalzend ligt het Muziekmekka aan het Meer van
Amsterdam, haar grote hardhouten terras uitgestrekt tot ver in de
woelige stadsbaren. De ideale peinsplek voor één Westmalle Dubbel en
een weemoedige bui.
Maar we kwamen voor de Kunst, en niet voor een ouderwetse pot
navelstaren, wat hamer!
Steve Reich (U weet wel) heeft de respectabele leeftijd van 70 lentes
bereikt en dat moest gevierd, dus kosten noch moeite.
Nu is de muziek van Meneer Reich een aspect waar mijn opvoeding de
afgelopen decennia geen enkele aandacht aan heeft besteed. Van alles
heb ik beluisterd, geprobeerd, in de armen gesloten of te licht bevonden;
Minimalist Reich hoorde daar domweg niet bij.
Dat kon dus best eens een spannende avond worden.
Het concert vangt aan met Stuk 1, voor 3 (drie) marimba's, een tweetal
Glockenspielen en een pianeur. Het heeft een zekere hypnotiserende
werking als je de ogen sluit en niet luistert naar de adem van je
zwaarbehaarde, licht autistische buurman, die voortdurend naar de hand
van zijn -ik schat- eerste date zit te graaien.
Leven Volgens Van Deursen: Probeer nooit je muzikale obsessie aan je
eerste date op te dringen als die zich bevind buiten het Top-of-the-Popsidioom;
prille relaties hebben om minder bakzeil gehaald.
Stuk 2 blijkt geschreven voor maar liefst 6 (zes!) marimba's. Qua compositie
kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat we Stuk 1 opnieuw horen
maar dan voor veel meer plankjes, maar het geeft mij in elk geval de tijd
het interieur aan een diepgaand onderzoek te onderwerpen. (Ikea, maar
dan dat alle onderdelen wél in de doos zaten.)
Achter me hoor ik een Gestudeerde Bewijsdochter tegen haar We-
Hebben-Je-Excusez-Le-Mot-Niet-Voor-Niets-Cultureel-Opgevoedmoeder
googelen dat dit het Eerste Stuk was waarin de Componist Reich zich van
zijn Harmonische Kant liet zien maar dat zij niet begrijpt waar dat 'm in zit.
Ik zwijg wijzelijk, terwijl rechts van mij een goed gestylde homosuele
medemens verzucht dat ze vanavond dat Stuk met die 16 (zestien!)
microfoons niet doen. Leven is afzien. Ik droom mij door nóg een
marimbageval om uiteindelijk (goddank!) toch nog waar te krijgen voor

mijn 20 uien; de Volharding speelt Herr Reich's City Life indrukwekkend.
Na afloop sta ik te socializen in een groepje aanhang alwaar een
laaggevooisde vrouw roept dat ze ontevreden is omdat er in Stuk 2 in maat
9 en maat 34 een aantal Chromatische Toevoegingen zat.
Chromatische Toevoegingen, het moet toch niet gekker worden!
Ik hoor Percussiebrij, maar deze vrouw hoort Misplaatste Chromatische
Toevoegingen waar ze niet horen! Het zal je gebeuren.
Op mijn vraag wat ze daar mee bedoelt slaan helaas al haar openingen
dicht.
Haar langbehaarde vriend biedt soelaas: Chromatische Toevoegingen zijn
Noten Die de muzikanten niet behoren te spelen waardoor de Vorm als
Zodanig Dermate Verstoord wordt dat je niet meer kunt spreken van het
Authentieke Werk als Zodanig.
Een percussionist die even het verkeerde houtje raakte, dus.
De Kunst is in ons land levender dan ooit...

vrijdag, november 03, 2006
Drank en Spelen
Rock 'n Roll en alcohol lopen al sinds de eerste beroering van de
elektrieke gitaar hand in hand door Muziekland, met een sliert Verboden
Middelen vrolijk huppelend in hun kielzog.
Nu hou ik zelf ook wel van een biertje, en ik laat voor zoiets als een Live
Optreden een mooie Witte Wijnsituatie niet aan de snuffel voorbijgaan,
maar: nooit voorbij het point of no return. 'Drank doet goed spelen' klinkt
stoer, maar is waarschijnlijk bedacht door een gitarist wiens vingers pas
ophielden met trillen nadat er een litertje JD was weggeklokt.
Alcohol, hoe lekker ook, heeft één nare bijwerking: het stompt de zinnen
af. En laat je die nou net nodig hebben om een beetje overtuigend een
publiek te kunnen platspelen. Ik heb wel eens gewerkt met een
toetsenrammer die hem voor een optreden behoorlijk wist te raken,
vervolgens achter zijn Hammond kroop, als een dolle over de toetsen
vloog, zich niet storend aan tempo, ritme of welke andere afspraak dan
ook, een complete band in zijn vrije val meesleurend, om vervolgens te
concluderen dat ie echt "een te gekke groove" had gehad die avond.
Drank maakt dover dan je lief is.
Dat bleek ook gisteravond in Paradiso, alwaar country-rockdiva Lucinda
Williams twee uitverkochte inhaalconcerten speelde. In mei waren ze
gecanceled. Ik vermoed omdat Lucinda toen van het een of ander zat af
te kicken. Lucinda houdt wel van de Spullen, en dat moet ze helemaal zelf
weten. Maar ik zou willen zeggen: val mij er niet mee lastig.
We hebben de vrouw een half uur aangehoord. Toen kwamen we tot de
droevige conclusie dat Lucinda haar positieven in de koelkast van de
kleedkamer had laten liggen. Bonnie st. Claire met een akoestische gitaar.
Niet vooruit te branden, en met dito band! De grijze duif achter de
potten en pannen zat te trippen op een gezinsverpakking bèta-blokkers,
de bassist stond nog net niet de vellen van het plafond te staren. De
enige die zijn zaken voor elkaar leek te hebben was de gitarist, maar die
had dan ook 12 (twaalf!) gitaren tot zijn beschikking en hou die maar eens
allemaal uit elkaar.
Eindeloze reeksen ongeinspireerde
coupletrefreincoupletrefreincoupletrefreinslotakkoord neuzelde Lucinda
van haar tekstvellen want ja, als je zo van de Saus houdt dan houden de
hersenen wel vocht maar geen tekst meer vast. En wie na het tweede
liedje al haar merchandise begint aan te prijzen, die verdient het niet dat
de die hard fans zich in onmogelijke bochten wringen om het toch een
goed concert te vinden.
Sneu. Sloom. Saai. Zonde van het geld.
Ik ben nog nooit zo snel bij een concert weggelopen.
Het meisje bij de garderobe vangt onze mopperpotterij op.

"Dronken? Dan hebben jullie nog mazzel", zegt ze lief.
"Gisteren was ze knetterstoned."

zaterdag, december 16, 2006
Opblijven
We schrijven 1959. Een kleine ééngezinswoning in Utrecht...
-"Ritaatje!? Zeven uur! Tandjes poetsen en naar bed!"
-"Nee!"
-"Vooruit, niet zeuren nou, 't is allang bedtijd."
-"Nee!"
-"Ritaatje, je bent al veel te lang op, hup!"
-"Dikke vinger!"
-"Wat zeg jij daar, jongedame?"
-"Dikke vinger!"
-"Pas op hoor! En nou die tv uit en naar boven."
-"Doe het lekker toch niet!"
-"Ga je luisteren naar papa?"
-"Nee!"
-"Moet papa bij je komen?"
-"Durf je toch niet."
-"Rita, als je daar nog langer blijft zitten wordt papa heel boos."
-"Poep!"
-"Nog even en je krijgt een pak voor je broek."
-"Nee hoor."
-"Reken maar. Papa is geen kwajongen."
-"Doe je toch niet."
-"O nee?"
-"Durf je niet."
-"Moet jij eens opletten."
-"Dan vertel ik het aan de meester."
-"Wat zeg jij?"
-"Dan vertel ik de meester dat je me, dat je me, eh, dat je meeeeeh
mishandelt."
-"..."
-"Dat je me slaat en dan belt ie de politie en dan ga je in de cel en dan
vliegt die cel in de brand en dan ga je verbranden. Of hij zegt dat je hier
niet meer mag wonen omdat je stom bent en dan pakt ie je paspoort af
en dan kom je nóóóóóit meer terug. Of hij stuurt je naar een heel ver
land en dan gaan ze je heel lang martelen totdat je helemaal dood bent.
Lekker puh."
-....."Nou vooruit, nog een half uurtje dan."