Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

zo’n boek schrijven?” “Dat weet ik niet.”
Nadat we het boek uit hadden zei hij tegen de hele klas:
“Laten wij ook maar eens wat schrijven, iets bedenken!”
We zetten ons meteen aan het schrijven. We begonnen na te
denken, maar konden geen geschikt onderwerp vinden en
wisten niet hoe met schrijven te beginnen. Lev Nikolajevitsj:
“Nu, je zou bijvoorbeeld met een oude man kunnen beginnen.
Hoe zou je een oude man beschrijven?” Stilte. ”Je zou
zo kunnen beginnen: Er staat een oude man aan het raam.”
Hij zweeg een tijdje. “Kom, wie gaat er verder?” We zwegen
allemaal, zochten naar een rijmwoord. Nikolajevitsj
vervolgde: “Wat voor kleren heeft hij aan?” “Een sjofele
pelsjas”, zei Makarov. “Een gescheurde pelsjas”, verbeterde
Lev Nikolajevitsj. “Nou, wie volgt?” “En op de weg vent
een boer rode eieren” zei ik.
Het dichten bleek ons te moeilijk, we gaven het op. Toen
kreeg Lev Nikolajevitsj weer aardigheid in iets anders en we
besloten gedrieën een opstel te schrijven: Lev Nikolajevitsj,
Makarov en ik.
Meteen begonnen we en ging het al snel als van een leien
dakje. Dan weer zei Lev Nikolajevitsj iets, dan weer Makarov,
dan weer ik. Geen van ons liet zich de kaas van het
brood eten, we waren alledrie schrijvers van gelijke rang.
Al heel snel hadden we een bladzijde vol geschreven en
waren met een volgende begonnen. Lev Nikolajevitsj was
enthousiast over onze vorderingen en zei steeds maar weer:
86