Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

legden we wat we moesten doen. Ik zei dat ik het paard niet
kon mennen, Lev Nikolajevitsj dat hij te zwaar was en Ignat
hield vol: ”Sterven jullie vandaag maar en ik morgen!”
Dus was goede raad duur. Het werd laat en begon al avond
te worden. Tot ons geluk of ongeluk kwam er een boer aan
op een boerenslee, hield zjn paard in, stapte uit, ging naar
de rivier, keek aandachtig en zei: “Wat houdt jullie tegen?
Er is toch een sledespoor. Ga er maar overheen!” Lev Nikolajevitsj
antwoordde: “Wij kennen de rivier niet. Ga jij er
eerst maar over, dan komen wij wel achter je aan.”
Maar de boer sloeg dat voorstel af en prees ons paard:
“Met uw paard zou ik zelfs wel een zee oversteken.” Lev
Nikolajevitsj bood hem het paard aan zodat hij daarmee als
eerste zou kunnen oversteken. Maar de boer zei “Nee, het
is uw paard, ga zelf uw gang maar!” en hij draaide zich om
alsof hij zeggen wilde dat Lev Nikolajevitsj bij hem aan het
verkeerde adres was.
Lev Nikolajevitsj probeerde niet langer de boer te overreden
en zei beslist: “Laten we gaan, er is een sledespoor, ga zitten
Ignat, neem de teugels!” We gingen gedrieën in de slee
zitten. “In Gods naam, vooruit Ignat!” Ignat riep “Ju!” en
floot door zijn tanden. Maar het paard stapte besluiteloos
heen en weer en wilde het ijs niet op gaan. De boer nam
het bij het bit, leidde het tot de oever en sloeg het met de
zweep. Het paard sprong vooruit en zakte meteen door het
ijs. Door de schok vielen wij op elkaar. Ignat op het paard,
Lev Nikolajevitsj op Ignat en ik op Lev Nikolajevitsj. Maar
67