Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

delen. Op een avond bleef Lev Nikolajevitsj staan toen we
ergens liepen, en wij ook. Hij wees, zo scheen het, naar een
belangrijke vondst: een rondslingerend stuk touw.
“Laat iemand dat touw eens oprapen. Het kan ergens voor
dienen.” “Waarvoor dan wel ?” “Wat bedoelen jullie met
waarvoor? Je kan het om een zak doen of je bretels ermee
vastknopen. Als iemand ernaar vraagt heb je het en hoef je
er niet naar te zoeken.” Niemand raapte het op. Ik hing de
grapjas uit en raapte het op en meteen diende het om mijn
gescheurde zak, waar mijn middagmaal uit gevallen was,
vast te binden.
We liepen verder. Plotseling kwam Kozlov met de vraag op
de proppen: “Lev Nikolajevitsj, is het goed om rijk te zijn ?
Hoe moet je rijk worden?”
Lev Nikolajevitsj keerde zich om en zei: “Wanneer je werkt
probeer dan elke dag vijf kopeken van je arbeid te sparen
en als je dan dertig jaar geleefd hebt, reken het dan maar
uit, dan heb je veel geld.”
We waren bij het dorp gekomen en Lev Nikolajevitsj als
gids, bracht iedereen naar huis. Hij vond het interessant
bij iedereen door het raam te kijken, waar ze hun avondmaal
hadden, waar ze gingen slapen en waar ze al sliepen.
Toen we bij ons huis kwamen brandde er nog licht. Door
het raam kon je zien dat mijn vader, Kandaoerov en Tit
Boriskin er nog zaten. Ze deelden kaarten en speelden om
geld. Lev Nikolajevitsj keek langer en zei: ”Bij jullie kaarten
ze en spelen ze om geld. Tot ziens!” “Tot ziens, Lev Niko­
65