Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

vuist naar het uiteinde. Misschien leek het maar zo, maar
destijds was ik ervan overtuigd dat hij deze streek uithaalde
zodat ik het paard zou winnen. Mijn hand kwam zo ook
werkelijk bij het bovenste uiteinde. Ik had gewonnen!”
“Gelukskind!”zei Lev Nikolajevitsj.
Iedereen benijdde mij. Ik kreeg het paard en bracht het naar
huis. Het was een werkpaard. Het diende ons een tijdje en
toen verruilde mijn vader het voor een ander.
Ik weet niet hoe Lev Nikolajevitsj op het idee was gekomen
een paard te verloten. Misschien was het overbodig geworden.
Ik heb dit voorval niet verzonnen.
Op een andere keer bedacht hij weer iets anders. Het was
tegen de vastentijd. Rond het middaguur had de zon al veel
kracht. Wij gingen met Lev Nikolajevitsj wandelen. Op de
weg lag paardenmest. We spraken met hem over allerlei
dingen, over van alles in de wereld, maakten grappen over
hem, en hij over ons en bedacht voor ons allerlei gekke namen.
Wij kwamen niet meer bij van het lachen.
Plotseling bleef hij staan en zei: “Kijk hier twee hopen
paardenmest; dat is nuttig spul, het is baar geld!” Opnieuw
moesten wij lachen om Lev Nikolajevitsj.
“Ja laten we in de mest woelen, misschien ligt er wel een
schat onder begraven!” Maar Lev Nikolajevitsj werd ernstig
en zei: “Deze hopen zijn op zichzelf al een schat. Als
we er veel van verzamelen kunnen we er veel mensen mee
te eten geven.” Opnieuw geschater. “Mensen mest laten
54