Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

aan dacht: “Zou ik moeten blijven knielen tot ik zonder
salaris de bescherming van Onze lieve Vrouwe ontvang?”
Toen brak Lev Nikolajevitsj in lachen uit, omdat het hier de
grote Ivoesjkin tegenover mijn nietig persoontje betrof. Hij
had mijn kinderlijke streken opgemerkt en zei: “Ga weer
zitten en haal geen streken meer uit!” Wij gingen weer zitten
en ik plaagde Ivoesjkin niet meer.
Dit was de eerste keer, en schijnbaar voor de grap, dat Lev
Nikolajevitsj ons knielen liet. Want er werd bij ons nooit
iemand gestraft. Voor het grappen maken, ongehoorzaamheid
of luiheid strafte hij nooit. En als we het te bont maakten
zei hij alleen: “Stil, alsjeblieft!”
Over de volle drie jaren heerste bij ons een voorbeeldige
orde. Gebeurde het wel eens dat een leerling koppig was of
dat hij uit verlegenheid of eigenzinnigheid geen antwoord
wilde geven, dan paste Lev Nikolajevitsj een bijzonder
middel toe, dat zelden faalde: Hij liet de leerling een beetje
sprongetjes maken.
Wilde de leerling dat niet, dan riep Lev Nikolajevitsj hem
toe: “Vooruit, spring maar, springen!” En óf hij nam de
leerling bij de hand en sprong samen met hem rond, totdat
iedereen en ook de leerling in kwestie begon te lachen, óf
hij liet een van ons met die leerling springen. Wij pakten
hem dan vast en begonnen samen met hem te springen, zoals
stampers in hun vijzels. Iedereen lachte, en de stijfkoppigheid
van de betreffende leerling verdween ook.
5