Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

Ik boog me weer over mijn boek, ernstig en op mijn werk
geconcentreerd, alsof ik werkelijk door hem gestoord was.
Het werd weer stil in het lokaal. Lev Nikolajevitsj boog zich
weer over zijn boek.
En opnieuw kreeg ik zin om ondeugend te zijn en ik riep:
“Lev Nikolajevitsj, zeg hem toch dat hij moet ophouden, hij
kietelt me!”
Lev Nikolajevitsj schoof geërgerd zijn boek opzij en zei:
”Ivoesjkin, sta op en kniel op de grond omdat je streken
uithaalt!”
Ivoesjkin wist niet hoe zich te verdedigen. Met een zielig
gezicht ging hij uit de bank. Grimmig keek hij me aan; alsof
hij wilde zeggen: “Wacht jij maar! Ik breek je al je ribben jij
kleine duivel!” Ik barste in lachen uit, zo hard dat het door
de hele klas schalde.
“Morozov, kom jij er ook maar uit, en kniel naast Ivoesjkin!”
Wij knielden naast elkaar. En nog steeds kon ik die gekkigheid
niet laten. We hadden de hoofdletter A en de kleine
letter a geleerd, en ik bedacht me dat, zoals we hier geknield
zaten, wij op die twee letters leken: hij de A en ik de a. En
opnieuw plaagde ik hem, brokkelde wat cement van de
muur en gooide wat van het gruis tegen hem aan.
Toen verloor Ivoesjkin zijn zelfbeheersing en ging staan. Hij
wilde mij deze keer vóór zijn met zijn aanklacht, zodat ik
niet weer iets zou schreeuwen.
“Christus is mijn getuige dat ik het niet ben! Hij is het die
mij met gruis gooit!” Het was duidelijk dat hij er met schrik
50