Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

mij giechelend een heel lelijk scheldwoord in mijn oor fluisterde,
daarbij zijn gezicht achter zijn handen verschuilend
om de blik van Lev Nikolajevitsj te kunnen ontwijken.
“Wat is er aan de hand Glinkin, waar lach je om?” De jongen
hield zijn mond en verdiepte zich in zijn werk. Maar weer
keek hij naar me en giechelde achter zijn handen. Lev Nikolajevitsj
kwam geërgerd naar hem toe en vroeg opnieuw:
“Glinkin, waar lach je zo om?” “Ik….om niets Lev Nikolajevitsj!”
“Ik vraag je waar je om lacht!”
Ik hoorde dat Glinkin iets heel anders zei dan hij mij in m’n
oor gefluisterd had en aan wat hij wel zei was niets lachwekkends.
Ik zag dat Lev Nikolajevitsj er niets van geloofde en
dat hij niet zou ophouden voordat hij de waarheid uit hem
gekregen had.
“Morozov, kom hier! Wat heeft Glinka je in je oor gefluisterd?
Wat was daaraan te lachen?”
Ik kwam in tweestrijd. Moest ik liegen of de waarheid zeggen?
Lev Nikolajevitsj keek me strak aan en vermoedde
waarschijnlijk dat hij bij mij wel eerder achter de waarheid
zou komen. Na enig aarzelen keek ik Glinkin aan en zei tegen
Lev Nikolajevitsj: “Glinkin heeft iets lelijks gezegd, ik
schaam me ervoor dat te herhalen.”
“Zeg op, wat was het?”
“Het was een lelijk scheldwoord.”
“Hoe kon je over zoiets doms grinniken?”
“Ik heb dat niet gezegd. Morozov liegt.”
Lev Nikolajevitsj stond een tijdje na te denken en en noem­
46