Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

ging met zijn rechtervoet op de punt van mijn lapti staan en
gaf me een duw tegen m’n achterste. Ik kon mijn voet niet
onder de zijne vandaan trekken en viel achterover.
Kirjoeska schreeuwde: ”Zo doen we dat bij ons. Buigen
of barsten! Wat moet hij ook vechten?” Hij stond op en
keek naar Lev Nikolajevitsj en Bibikov die me uitlachten:
“Morozovs voet heeft het begeven!”
Ik stond op, trok mijn lapot weer aan, deed mijn riem
goed en zei tegen Lev Nikolajevitsj en Bibikov: “Als mijn
lapti er niet waren geweest had hij mij niets gemaakt! Hij
heeft me nu neergegooid maar anders had ik hem daarvóór
wel klein gekregen!”
Bibikov, wiens hele lichaam schudde van het lachen, kwam
naar me toe en zei: ”Morozov, waarom draag je ook zulke
lange lapti? Zonder die dingen had je hem op de grond kunnen
werken.” “Je bent me d’r een,” zei ik hem met pijn in
het hart, “ik heb toch geen eigen lapti? Deze zijn van mijn
zus; wacht maar tot zij nog een paar kopeken erbij gespaard
heeft, ze heeft er al drie, dan zal ze voor mij bij Aljosja de
Pot of bij Troechatsj de Oude een paar kleinere lapti bestellen.”
“Waarom vlecht je vader die dan niet voor je?”
“Hij heeft geen bast en de priem heeft men ingeslikt!”
Bibikov en Lev Nikolajevitsj lachten. “Waarom zeg je ‘ingeslikt’,
bedoel je dat­ie gestolen is?” vroeg Bibikov.
Ze begonnen opnieuw te lachen en weer werd ik verdrietig.
43