Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

en de verre omgeving. Kinderen van stadse burgers, van
winkeliers, van boeren en van kerkelijke functionarissen.
Het hele stel was naar leeftijd verdeeld over drie klassen: de
oudsten, middelsten en jongsten. De klas met de oudsten
heette de eerste, omdat daar de beste leerlingen zaten. Ook
ik zat in die klas. In totaal waren we daar met niet meer dan
tien. Alle anderen zaten in de tweede of derde klas. Alle
zeventig zaten vaak rond Lev Nikolajevitsj geschaard. De
een kwam met een vraag de ander met zijn lei of papier.
”Lev Mikolaitsj, schrijf ik dat zo goed?” vroeg er een. Hij
keek het door. “Het is goed zo, alleen ben je hier iets vergeten.
Verder is alles goed. Doe het langzaam!”
“En ik, heb ik het goed geschreven?” drong de tweede aan,
dan de derde, dan de hele klas. Alles bekeek hij ernstig,
prees vriendelijk en maakte hier en daar een opmerking:
“Dat moet je overschrijven, je hebt hier iets overgeslagen!”
In de kamer van de derde klas, die van de jongste kinderen,
maakte er eentje een fout bij het herhalen van een lettergreep
uit drie letters. “s – r ­ a….schra.” “Nee, dat is niet
goed!” verbeterde Lev Nikolajevitsj hem, en opziend uit
een schrift liep hij vlug naar de derde klas en zei onder het
lopen luidop “s ­ r ­ a, wat wordt dat?” Antwoord met z’n
allen: “Sraaaaa...!”
Zijn geestdrift bezielde en ons enthousiasme werd steeds
groter. In de pauze hadden we een uur voor ons ontbijt. We
deden dan spelletjes en maakten grappen.
2