Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

zeiden ze me het allemaal na.
“Dat is goed zo, en nu verder. Wat is dat?”
Weer een hapering. Weer piepte ik iets, maar fout: “bie!”
Daarop klonken de andere stemmen luid: “bee….” Ik, als
enige, die voorgegaan was, schaamde me.
Dat ontging niet aan de scherpe blik van onze onderwijzer.
Ik verwachtte al gestraft te worden zoals ik had gehoord
over een diaken en gepensioneerde soldaten die je voor
straf met de lineaal sloegen.
“Zo is het goed. Wie heeft dat het eerst gezegd?” vroeg
Lev Nikolajevitsj half gemeend, terwijl hij mij vriendelijk
glimlachend aankeek. Ik antwoordde niet en stond er maar
bedeesd bij te kijken. Iemand uit de groep verried me, ik
geloof dat het Kirjoeska was.
“Morozkin heeft zich versproken!”
“Morozov, hoe heb je dat gezegd? Al goed, nu, hoe heet de
letter na de b?” Weer verstarring. Allen zwegen. De letter
leek ingewikkeld.
“Nu, wie weet het? Morozov, weet jij het nog?” Ik zweeg,
bang als ik was opnieuw een fout te maken.
“Nu, wie weet het?”Allemaal staarden we verbouwereerd
naar de letter.
Niemand antwoordde, we waren hem allemaal vergeten.
“Wie weet hoe dit heet?” vroeg Lev Nikolajevitsj en tekende
een cirkel op het bord.
“Een kring…. een cirkel!” zei Ignatka. “En hoe heet die letter?”
Het was alsof ons plotseling een licht opging. Alle­
27