Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

“Laten we nu dan gaan beginnen te leren.” Hij nam een krijtje
en schreef nog meer letters op het bord. Toen pakte hij een
aanwijsstok en wees daarmee de eerste letters aan. “Zo, nu
moeten jullie mij allemaal nazeggen: aa, bee, cee,” en de
volgende letters aanwijzend: “dee, ee, ef.” Hij maakte een
omkeergebaar en ging terug naar de eerste letters: “Dat is
de aa, dat de bee, dat daar de cee en zo verder tot de letter ef.”
Wij zeiden tegelijk met hem en op verschillende toonhoogten
de letters na, eerst zacht en hees, maar geleidelijk met
vaster stemmen, en luider en luider begonnen we de letters
na te zeggen.
Ieder wilde dat ook zijn stem gehoord werd. En geleidelijk
werden we zo gegrepen dat we alle fatsoen uit het oog
verloren. Eerst durfden we de grach niet eens aan te kijken
maar nu waren we al zo driest geworden, dat we om hem
heen drongen en met onze handen zijn blouse aanraakten.
“Heel goed! Wie kan het herhalen? Dat ga ik vragen”, zei
Lev Nikolajevitsj, terwijl hij met zijn vinger op de eerste
letter wees. “Wat is dat?” In onze gelederen ontstond enige
verwarring, hoewel wij de eerste letter al kenden en ons
herinnerden. Maar het was alsof er opeens iets haperde, alsof
wij bang waren voor onze eigen stem.
“Zijn jullie het vergeten? Wie van jullie weet het nog?”en
hij keek van ons weg naar het bord, omdat hij begreep dat
zijn blik ons belemmerde te antwoorden. Op dat moment
piepte ik, als het ware niet met mijn eigen stem, maar met
een heel andere en heel snel: “aa!” En in koor, lang uitgrekt,
26