Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

van de grach, Aleksej Stepanovitsj, kwam naar ons toe en
vroeg “Zijn jullie er allemaal?” “Ja, allemaal.” “Ga dan maar
de school in, de grach komt zo meteen.”
In een lange rij gingen we de trap op en in de ons nu bekende
kamer naar binnen, daarna naar de volgende, waar
de schoolborden hingen waarop de letters van de vorige
dag nog niet waren uitgewist. In een kluwen stonden we
bijeen naar die letters te kijken. Het was doodstil, geen van
ons fluisterde met een ander. Ieder had zo zijn eigen gedachten.
Plotseling klonk het van verre helder en vrolijk: “aa, bee,
cee!”en hoorden we haastige voetstappen in de andere kamer.
Binnen kwam onze bekende van de dag ervoor, onze onderwijzer,
stevig en donker. “Goedemorgen!”
“Gezondheid hoogheid!” antwoordden er een paar die
daags tevoren door hun ouders goed geïnstrueerd waren
hoe zij zich moesten gedragen.
“Zijn jullie er allemaal?” “Allemaal!” zei ieder van ons met
schuchtere stem. “Hoezo allemaal? Waarom zie ik Caesar
Morozov er dan niet bij?”
Ik stond in een groepje kameraden, ingeklemd als een
lucifer. De kluwen week uiteen en ik werd zichtbaar. Vrolijk
keek Lev Nikolajevitsj mij aan.
“En is Sjoerajev er ook bij?” “Ja.”
Deze Sjoerajev was de grootste en oudste van allemaal,
zeventien jaar was hij. Hij lispelde, want kon de s niet zeggen.
25