Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

geglimlacht. “Hij is goed hè? Mijn vader heeft me gezegd
dat hij nog jong is. Nog geen dertig. 11 En wat is hij sterk,
aardig en lelijk! Zijn baard is zwart als bij de zigeuners. En
hij heeft lange haren, zoals bij ons, en zijn neus is breed.
Hoe hij zijn ogen over ons heen liet gaan! Eerst schrok ik
daar behoorlijk van, maar toen hij begon te vragen en glimlachen,
ging ik hem aardig vinden en was ik niet meer bang
voor hem.” Dat zei Kirjoeska. En wat hij zei was ons uit het
hart gegrepen. “Hoeveel poed mag hij wel wegen?” vroeg
Makarov zich peinzend af. Het was alsof die gesprekjes ons
binnen een paar minuten verbroederd hadden; we merkten
niet eens op dat we al in het dorp gekomen waren. Daar
riepen we elkaar nog toe: “Jij komt morgen bij mij, en jij bij
mij, en ik bij jou!” en zo verspreidden wij ons en gingen op
een draf naar onze eigen hut.
2
Het leren begint
De volgende ochtend kwamen we als op commando bij
elkaar en gingen op weg, net zo netjes gekleed als de vorige
dag. Maar het gesprek stokte een beetje. Ieder was met zijn
eigen gedachten bezig: “Hoe zal het me bij het leren vergaan?….”
Voor het huis hoefden we nu niet te wachten. De bediende
11. Tolstoj was toen 31 jaar.
24