Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

jes kunnen komen. Wij willen allemaal samen gaan leren!”
We gingen een lange trap op en waren al vlug in een grote
kamer, die zo hoog was als de dorsschuur in het dorp. Het
plafond was schoon, evenals de vloer, die schoner was dan
de tafels bij ons. Aan de muren hingen een soort portretten,
net als van de heiligen in onze kerk. En toch zagen ze er
niet als heiligen uit. Deze hadden gladgeschoren gezichten
en een had er een lange vlecht. Sommigen van ons wilden
een kruisje slaan. Maar onze onderwijzer merkte dat en zei:
“Dat zijn geen heiligen, maar mensen, familieleden en kennissen
van mij.”
In de volgende kamer was het net zo licht, ook weer met een
schone vloer en plafond, en dat was al net zo hoog. Maar
portretten hingen hier niet. In het midden van de kamer
stonden lange banken en even lange tafels. Aan de muur
hingen twee zwarte borden. Daarnaast, op een plankje, lag
krijt. In de hoek stond een kast met boeken, papieren en
leitjes. “Hier gaan wij onze school houden, hier gaan we
allemaal leren. Maar als het hier te vol wordt kunnen we
ook die kamer gebruiken.” En hij wees op de kamer waar
de ‘heiligen’ hingen. “Jullie zijn er toch nog niet allemaal, er
moeten er toch ook nog thuis gebleven zijn?”
Zijn blik ging over onze hoofden en bleef met een vragende
glimlach bij mij steken. Ik werd verlegen, en geen van ons
antwoordde. Maar hij drong ook niet op een antwoord aan,
omdat hij zag hoe verlegen wij waren, en nam een krijtje en
2