Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

zij daar al lang?” “Ja, al lang.” ”Waarom heb je mij dat niet
eerder gezegd?” “Ze zijn er nog niet allemaal,” verdedigde
iemand zich. Waarschijnlijk de bediende van de graaf. Er
ging nog een ogenblik voorbij en toen verscheen een man
op het bordes, de ‘grach’, onze onderwijzer.
Iedereen nam zijn muts af en maakte een diepe buiging.
Met ingehouden adem klemde ik mij aan mijn zusje vast,
verstopte me achter haar rug en stond daar zo veilig als
achter een vestingmuur.
“Goedendag! U heeft uw kinderen meegebracht?”vroeg
Lev Nikolajevitsj aan de ouders. “Inderdaad hoogheid” antwoordden
de ouders met een buiging. “Nou, dat doet me
groot plezier,“ zei hij met een glimlach terwijl hij ons allemaal
monsterde. Snel liet hij zijn ogen over de groep gaan
en zocht de kleinsten die zich achter hun ouders verstopt
hadden.
Hij ging midden in de groep staan en begon de eerste de
beste jongen te vragen: “Wil jij leren?” “Ja.” “Hoe heet je dan?”
“Danilka.” “En je achternaam?” “Koslov.” “Mooi zo, we gaan
samen leren” en hij wendde zich tot iedere jongen. “Hoe
heet jij?” “Ignatka Makarov.” “En jij?” “Taraska Fokanov.”
Zich omkerend stuitte hij op mijn zusje. “En jij? Ben jij ook
gekomen om te leren? Wil je leren? Ook meisjes mogen
komen hoor. We zullen allemáál leren.” “Nee, ik ben niet
gekomen om te leren, ik…” zei mijn zusje. Door haar tranen
en verlegenheid kon zij haar zin niet afmaken.
Nu was het mijn beurt. “En jij, wil jij leren?” Oog in oog