Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

In de straat verzamelden de kinderen zich, sommigen
begeleid door hun vaders en moeders. De stoet kwam in
beweging, ikzelf helemaal achteraan, samen met mijn zusje.
Enkele minuten later stonden we voor het herenhuis. De
kinderen fluisterend onder elkaar. De ouders vermaanden
hen: “Zodra de graaf komt moeten jullie hem begroeten en
zeggen: Gezondheid hoogheid!”
Ik stond daar en voelde me een hondsvod want ik wist dat
ik slechter dan alle andere kinderen was gekleed en ook
nog de kleinste en armste was en bovendien een wees. Ik
dacht: “Ze zullen me nog wegjagen, mijn stiefmoeder zal
me weer het leven zuur maken, mijn zusje zal weer huilen.
Maar wat is het hier fijn! Nooit ben ik hier geweest, nooit
zo’n groot huis gezien. 7 Wat groot zijn die ramen! Zoals
onze poort. Er kan wel een wagen door. En rondom bomen,
tuinen. Voor het bordes is zand gestrooid. Wie zal ons les
geven? De graaf? Ik heb hem nog nooit gezien. Is hij aardig
of niet? Zal hij mij niet wegjagen?” Zo minnetjes dacht ik
over mezelf toen ik voor het huis stond. Ik weet niet hoe
mijn kameraden zich voelden, maar ik zag mezelf als de
minste van allemaal. Maar daar ging mijn lot al bezegeld
worden. Van boven van het bordes klonk een krachtige
mannenstem, maar wel met een vriendelijke klank. “Staan
7. Het klinkt onwaarschijnlijk dat de boerenkinderen van Jasnaja
Poljana nooit voor dit huis gestaan hadden. Maar de toegang tot het
landhuis werd altijd streng bewaakt en was voor de boerenkinderen
‘verboden terrein’ geweest.