Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

hij werd boos op me en drong voortdurend bij me aan: ‘heb
je het nu opgeschreven?’”
Over een andere keer dat Fedjka een verhaal aan het schrijven
was, schreef Lev Nikolajevitsj: “Fedjka, die een wit jasje
van schapenvel aan had met zwarte randen, zat diep gedoken
in zijn stoel met gekruiste benen, liet zijn koppie vol
haren op zijn hand rusten en speelde met een schaar in de
andere. Zijn grote zwarte ogen waarover een onnatuurlijke,
maar ernstige volwassen glans lag, keken naar iets in de
verte, zijn ongelijke lippen die zo gevormd waren alsof hij
van plan was te fluiten, hielden duidelijk een woord vast,
dat zich in zijn verbeelding gevormd had en dat hij wilde
uitspreken.”
In hetzelfde artikel schreef Lev Nikolajevitsj: “Ik kan de
gevoelens van opwinding, blijdschap, vrees en een soort
berouw die ik die avond had, niet onder woorden brengen.
Ik voelde dat vanaf deze dag een nieuwe wereld van
genot en leed voor hem was opengegaan – de wereld van
de kunst.
Het kwam me voor dat ik getuige was van wat niemand
ooit het recht heeft om te zien, de geboorte van de geheimzinnige
bloem van de poëzie. (...) Ik hield op met de les
omdat ik te opgewonden was. ‘Wat is er met je, waarom
ben je zo bleek, ben je misschien ziek?’ vroeg Fedjka me.
Inderdaad heeft slechts twee of drie keer in mijn leven iets
172