Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

het nu zal gaan. We moeten onze kinderen naar die school
laten gaan, zeker nu er iemand is die ons dat voor niets aanbiedt.
Ivan Fokanov gaat nu al voor de derde winter naar
de diaken en heeft daar helemaal niets geleerd, terwijl hij
twee roebel per maand betaalt. Ieder moet het zelf weten
maar ik stuur mijn kind er wel naar toe,” zei er een. “Ik ook
het mijne,” zei een ander, “Ik ook, ik ook.” Men wilde de
volgende dinsdag afwachten, de geluksdag.
Die dinsdag stond ik al vroeg op en tuurde door het raam
om de weg te kunnen zien. Kwamen daar al kinderen aan
of waren ze al op weg naar de school? Op straat waren er
geen groepjes kinderen, maar wel kon ik mijn kameraden
van hut tot hut zien gaan. Ik zag Danilka naar Sjomka,
daarna Sjomka naar Ignatka, en toen Taraska naar Nikisjka
lopen. Allemaal waren ze al vroeg keurig aangekleed met
schone witte hemden en nieuwe gevlochten lapti, hun haar
ingesmeerd met plantaardige olie of boter, net wat men in
huis had.
Toen flitste Kirjoeska voor ons raam langs en viel bij ons
binnen. “Waar blijf je toch Vaska? Waarom maak je je niet
klaar?” Ongewild leek ik van louter plezier voor hem op
mijn tenen te gaan staan terwijl ik hem aankeek. Hij zag er
pico bello uit en zijn hoofd was rijkelijk geolied. “Kirjoeska,
ik heb niets om aan mijn voeten te doen!” zei ik, “Ik heb
geen lapti.” “Zelf heb ik gescheurde zolen,” antwoordde hij,
“maar toch ga ik. De meester zal heus niet naar onze voeten
6