Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

kunt u hem teruggeven.” “Goed, m’n beste, zo zullen we het
doen. Jammer voor jou dat je niets ten deel valt, al was het
maar twintig kopeken.” “Ik heb die niet nodig, moedertje.”
“Hoe zo, mijn beste, heb je het niet nodig, hij is makkelijk wel
zes roebel waard.”
Ze wilden dat we thee bleven drinken, maar dat wezen we
van de hand en we gingen terug. In de gang zei Lev Nikolajevitsj
tegen de eenarmige: “Sergej, doe je best met de jas.”
“Wees gerust, misschien kom je het nog te weten.”
Onderweg zei Lev Nikolajevitsj: “Die eenarmige is een
grappige man.” “Ja”, zei Tsjernov, “toen hij over de oorlog
vertelde: ‘oe­oe, paf, paf!’ schreeuwde hij zo hard.” “ Daarin is
eigenlijk weinig grappigs,” zei Lev Nikolajevitsj. En Morozov,
wat vond jij grappig aan hem?”
Ik zei: “Zoals hij u vroeg: ‘Wat voor soort man bent u?’ Hij
vergiste zich. Hij wilde zeggen: ‘wat is uw herkomst?’ maar
vroeg, ‘wat voor soort man’.”
We spraken erover dat de eenarmige Lev Nikolajevitsj verwonderd
gevraagd had, waar we vandaan kwamen, dat hij
dacht dat we uit Tomsk kwamen en bannelingen waren. Ik zei:
“Zoals we daar als drie vogelverschrikkers zijn binnengevallen
en Lev Nikolajevitsj was nog schrikwekkender: buiten is
er een hittegolf en hij draagt een jas met opgestoken kraag! Als
er ‘s nachts zo eentje in een jas in een droom aan je verschijnt,
ga je gillen.” Lev Nikolajevitsj begon te lachen en Tsjernov en
ik om hem.
152