Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

Daarna kwamen een oude vrouw en een vrouw van middelbare
leeftijd met een jongen van een jaar of twaalf de hut binnen.
Ze maakten een buiging voor ons en begonnen hun jassen
uit te trekken. “Ze hebben jullie lang gehouden.” “Het is
dat soort dienst”, zei de vrouw van middelbare leeftijd.
Tsjernov en ik hadden er genoeg van om in de hut te zitten
en we zeiden: “Lev Nikolajevitsj, laten we naar huis gaan.”
Lev Nikolajevitsj keek iedereen aan en zei: “Wat raadt u me
aan met deze jas te doen? We hebben hem op de weg gevonden.
Heeft iemand uit uw dorp hem misschien verloren ?” Hij
pakte de jas op, liet hem zien en zei: “Kijkt u eens, misschien
weet u van wie hij is.” De oude vrouw zei tegen de eenarmige:
“Sergej, bekijk de jas eens, hij is van een boer.” De man voelde
aan de jas met zijn ene hand en de vrouw van middelbare
leeftijd kwam er ook bij, ze keek naar de panden, keek naar
de kraag en mouwen, schudde haar hoofd en zei: “De duivel
mag weten van wie hij is, we hebben meer dan honderd boerenhoven.
Het is een goede jas.” “En de mouwen zijn niet versleten,”
voegde Lev Nikolajevitsj eraan toe.
“M’n beste, waarom maak je je zoveel zorgen om van wie hij
is ?” vroeg de oude vrouw. “Je hebt hem immers niet gestolen!
Neem hem mee, je hebt geluk gehad. Hij zal je van pas komen
als het koud wordt; en als er naar gevraagd wordt dan geef je
hem terug.” “Nee, ik laat hem beter bij u achter. En wees zo
goed rond te vertellen dat er een jas gevonden is. Misschien
blijkt het dat iemand uit uw dorp hem verloren heeft en dan
151