Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

De eenarmige begon uitvoerig te worden en vertelde over
het ergste wat er gebeurd was.
“Op één plaats waren we drie dagen gelegerd en we werden
aangevallen, dronken niet, aten niet en zeiden al: ‘liever snel
de dood of gevangenschap’, maar hij, de ellendeling, houdt
geen ogenblik op, vuurt aldoor maar uit het geschut en je
hoort alleen maar: oe­oe! paf! paf! Granaten spatten uiteen,
soldaten vallen neer. Ze maakten tussen ons als het ware gangetjes,
gekreun, geschreeuw, de gewonden bidden: ‘Laat me
doodgaan!’ Ik herinner me nog duidelijk dat een scherf door
mijn schouder ging en net als een slager met een bijl vloog
mijn arm met geweer en al weg.”
Lev Nikolajevitsj had er geen zin in nog verder te luisteren.
Het was duidelijk dat hij het niet prettig vond. Hij onderbrak
de man en vroeg: “Wel, krijg je nu een invalidenpensioen?”
“Natuurlijk, zelfs maandelijks drie roebel.” “Ben je nu tevreden?”
De man hakkelde en zei: “Ik zou wel tweemaal mijn
pensioen betalen als iemand me mijn arm teruggaf. Zoals het
nu is ben ik geen vierde van een arbeider waard.”
Daarna sprak de eenarmige lang met Lev Nikolajevitsj over
de oorlog. Hij zei dat het zonder oorlog niet ging: “Hoe kan
het zonder oorlog? Wij hebben een witte tsaar en die andere is
een moslim!”
Maar Lev Nikolajevitsj zei: “Of het nou een zwarte, een witte,
een roodharige, een moslim is, het zijn allemaal koekjes van één
deeg. Je moet niet vergeten dat iedereen maar één God heeft
en tussen de mensen hoef je geen onderscheid te maken.”
150