Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

namen van alle opperbevelhebbers, generaals, admiraals en
van grootvorst Michail Nikolajevitsj.
De eenarmige was een en al oor en keek onafgebroken
naar Lev Nikolajevitsj en was er als het ware trots op dat
Lev Nikolajevitsj hem vertelde dat hij ook aan dat alles had
deelgenomen. Bij ieder woord zei hij: “Zo was het precies,
volkomen juist!”
“Je bent niet gewond geraakt, liep nergens letsel op?” vroeg
hij Lev Nikolajevitsj.” “Nee, God is barmhartig voor mij
geweest.” “Dus je hebt zelf ook niet verwond of gedood?” “Ik
geloof van niet, ik was niet goed in de strijd.” “Je hebt je dus in
de loopgraaf verborgen gehouden?” “Nee, ze hebben mij als
jonge, onervaren officier de kans niet gegeven.”
“Zo’n jonkie heeft natuurlijk geen nut, mensen van uw klasse
halen in vrijheid voor iedereen hun neus op, maar daar is het
anders, daar gaan ze zelf onder de wagen liggen. In de oorlog
zijn de uwen heel anders, u helpt, u gaat met de gewone soldaat
om alsof het uw broer is uit dezelfde streek; ze roken samen
een pijp en een biscuit delen ze met elkaar.”
“En zulke officieren bevielen je?” “Als ze je zo behandelen,
hoe zouden ze je niet bevallen? Zulke officieren verdedig je
onwillekeurig; we probeerden een stafkapitein van het hele
regiment te overreden: Uwe Edelachtbare, u moet niet met
ons meegaan, blijft u hier. We gaan allemaal dood.” “Nee”, zei
hij, “ik laat jullie niet in de steek, ik wil liever samen met jullie
sterven.”
149