Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

“Ben je soms in de oorlog in Sebastopol geweest?” vroeg
Lev Nikolajevitsj. “Wel”, antwoordde de man, “zelf ben ik
thuisgekomen maar mijn arm heb ik daar gelaten. Geloof je
het niet? Ik kan je de brief met mijn ontslag laten zien.” “Nee,
ik geloof je. Ik ben er zelf ook geweest.”
“Aha!”, zei de man en keek Lev Nikolajevitsj doordringend
aan, “je bent dus ook een soldaat?” “Nee, ik had een beetje een
hogere rang.” zei Lev Nikolajevitsj glimlachend. “Misschien
sergeant-majoor of onderofficier in een garnizoen ? Je ziet er
nog jong uit.” “Ik was een vrijwilliger.” “Vrijwilliger?” vroeg
de eenarmige weer en zweeg een ogenblik, alsof hij over iets
peinsde en vroeg toen: “En wat voor soort man bent u? Ik
bedoel, neem me niet kwalijk, wat is uw herkomst?”
Op de woorden ‘wat voor soort man’ barstte Lev Nikolajevitsj
in lachen uit. En Tsjernov en ik ook. De eenarmige keek ernstig
en vol onbegrip naar ons en glimlachte. Lev Nikolajevitsj
hield niet op met lachen en antwoordde: “Ik ben van adel, dat
soort man ben ik.”
“Hm!” mompelde de eenarmige en zei ongelovig: “Waarom
hebt u zich zo vernederd?” “Waarom denk je dat we ons
vernederd hebben?” “Ik zie in u niets dat op een barin lijkt”,
zei de eenarmige en keek naar mij en Tsjernov en naar de jas.
“God zij met u; ik zei maar wat.” En ongedurig stelde hij Lev
Nikolajevitsj een volgende vraag: “Waar bent u in Sebastopol
geweest, in welke veldslagen?”
Lev Nikolajevitsj noemde al de plaatsen op waar hij geweest
was en aan welke veldslagen hij had deelgenomen en ook de
148