Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

“Goedendag, goedendag!” De man leunde achterover, vouwde
het hoekje van de bladzijde om, legde het boekje op de tafel en
zei: “Waarmee kan ik u van dienst zijn, beste mensen?” “Op
dit moment met niets... we zijn daarnet het huis op de hoek
binnengegaan. Daar is een oud vrouwtje dat niets zegt. Ze is
of doof, of ziek en het is vreemd dat er niemand bij haar is:
want als er iets gebeurt, zoals brand, dan is ze verloren. Heeft
ze familie?”
“U bedoelt de hut hiernaast?” en de eenarmige bewoog zijn
schouder in de richting waar de hut was. “Ja, precies.”
“Natuurlijk heeft ze die!”
“Maar waar? Er is geen mens te zien!”
“Het is een feestdag bij ons, de dienst is nog niet voorbij en
heel het volkje is daar.” “En waar is uw dienst ? Kan je ernaar
toe of is dat verboden?” “Nee, wie dat wil kan ernaar toe. Van
welk geloof bent u ?” “Wij zijn orthodox.” “En wij zijn van de
oude kerk. Maar er is maar één geloof”, zei de eenarmige, “het
verschil is alleen dat er bij u in de boeken geschreven staat
de Moeder Gods en bij ons de Moeder Christi. Daarover hebben
de heiligen gevochten op een algemene kerkvergadering,
onze Arij en uw Nikolaj.” En lachend vroeg hij: “Kent u die
oorkonde misschien?” “Natuurlijk kennen we die.”
“Trekt u die jas toch uit, wat hebt u zich ingepakt, het is toch
al zo benauwd, het is niet om uit te houden.” “We zouden wel
naar uw dienst willen gaan.” “Nee, dat haalt u niet, die is al
gauw afgelopen.” Lev Nikolajevitsj trok de jas uit, legde hem
146