Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

De hele weg lachten we om Lev Nikolajevitsj, trokken aan de
jas aan de ene kant en aan de andere en vroegen: “Oompje,
waar kom jij vandaan en waar ga je heen?” “Ik ? Ik ben van
Penza.” 28
Gekscherend waren we ongemerkt bij een dorp gekomen. We
gingen het eerste huis op de hoek binnen, maar er bleek niemand
te zijn. Er zat alleen een oud vrouwtje met uitgestrekte
benen op een brits. Ze was zo wit als een kiekendief en zo
schraal dat ze misschien wel al sinds de zondvloed geleefd
had. Lev Nikolajevitsj zei: “Goedendag, grootmoedertje. Is er
nog iemand bij u in huis ?” Het vrouwtje antwoordde niet. “Is
ze misschien doofstom? God mag het weten,” zei Lev Nikolajevitsj.
Het vrouwtje keek ons slaapdronken aan.
“Laten we gaan, uit haar krijgen we toch niets te weten; ze is
waarschijnlijk door ouderdom doof. Maar hoe kunnen ze haar
alleen laten?” zei Lev Nikolajevitsj. “Als er brand komt kan ze
verbranden. Ik zou willen weten wie hier de eigenaar is. Het
is duidelijk dat ze erg ziek is. Merken jullie hoe benauwd het
hier is ? Ze kan gewoon niet tot zichzelf komen.”
We verlieten de hut. Op de weg was niemand te zien. We
gingen een volgende hut binnen. Daar bleek een man van
ongeveer veertig te zijn, roodharig die één arm tot aan de
schouder miste. Hij was iets aan het lezen: een gescheurd,
vergeeld boekje zonder kaft en zonder de eerste bladzijden.
“Goedendag!”zei Lev Nikolajevitsj.
28. Stad aan de rivier Sura.
145