Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

vondst,” zei Lev Nikolajevitsj, raapte hem op en schudde hem
uit. “Een goede jas”, zei ik. “als wij dichterbij huis geweest
waren zou ik hem mijn vader gegeven hebben voor als hij er ‘s
nachts uit moet.” Lev Nikolajevitsj bekeek de jas en zei: “Niet
vaak gedragen, de mouwen zijn nog niet versleten.”
Tsjernov dacht dat Lev Nikolajevitsj de jas wilde meenemen
en van ons zou vragen dat we hem om de beurt zouden dragen
en dus was hij Lev Nikolajevitsj voor: “En wie gaat hem
dan dragen? Als we hem laten liggen vindt iemand anders
hem wel en neemt hem mee.” “Nee, we laten hem niet liggen ,
we nemen hem mee! Er moet hier in de buurt een dorp zijn en
misschien is er een vrouw die erom huilt.”
Lev Nikolajevitsj vouwde de jas op en legde hem over zijn
schouder. Maar het bleek niet handig hem zo te dragen, de jas
gleed telkens naar beneden en dan moest hij hem weer goed
leggen. De jas had geen enkel nut voor ons. Door de erge hitte
was het moeilijk om hem te dragen en Tsjernov en ik vonden
dat we hem maar moesten weggooien. We wisten toch ook
niet hoe ver we nog moesten gaan! Maar Lev Nikolajevitsj zei:
“We hoeven geen paard haver te geven, als het erg laat wordt,
overnachten we daar en misschien maken we degene, die de
jas verloren heeft, blij.”
Voor de grap raadden we Lev Nikolajevitsj aan de jas aan te
trekken. “De zon zal u dan niet zo warm maken.” Lev Nikolajevitsj
stemde ermee in, trok de jas aan, deed de kraag naar
boven en zei: “Dat hebben jullie goed bedacht. Twee zijn verstandiger
dan één. Ik loop als onder een dak.”
144