Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

Tsjernov en ik lachten en lachten. Wij lagen daar al lang als
natte muizen.
“Weten jullie wat ik me bedacht heb?” zei Lev Nikolajevitsj.
“Ja”, onderbrak ik hem, ”u wilt over de vliegen en vlooien uw
beklag gaan doen bij de moellah.” “Nee, we gaan wandelen
en ons verfrissen in de ochtendwind.”
Wij waren het daarmee eens, stonden op en gingen naar buiten.
Toen wij de kibitka achter ons hadden trok Lev Nikolajevitsj
zijn hemd uit en raadde ons aan dat ook te doen. Hij trok zijn
schouders op en wreef zich met zijn handen over zijn borst.
“Heerlijk! Oh, wat heerlijk! Fris, vrij! Wat een ruimte!”
Ik deed niet alleen mijn hemd uit maar ook al het andere wat ik
aan had. Lev Nikolajevitsj lachte. Maar Tsjernov was zo eigenwijs
dat hij niet eens zijn hemd uit wilde trekken. Hij zei: “Stel
dat we iemand tegenkomen, dan zou je je toch schamen.”
“Waarvoor je schamen?” zei Lev Nikolajevitsj, “We zijn naakt
geboren en lopen naakt rond. Als we iemand tegenkomen dan
weet hij dat hij onder zijn hemd net zo’n lichaam heeft als wij.”
Ten slotte gaf Tsjernov toe en deed net als ik al zijn kleren uit.
Wij liepen behoorlijk ver, doorkruisten de hele streek naar
alle kanten, kletsten en babbelden over van alles, met grapjes
ertussendoor.
Voordat de zon opkwam stak er een frisse wind op. Lev Nikolajevitsj
zei: “Laten we nu maar naar huis gaan, wat zijn we
goed doorgelucht!” “Tsjernov en ik zijn beter doorgelucht dan
u.” “Waarom?” “Omdat wij helemaal bloot zijn, en u maar tot
140