Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

Ik denk dat jij ook zou brullen!” Lev Nikolajevitsj barstte in
lachen uit en kalmeerde me.
30
Een verschijning uit de hemel
Op een keer gingen we zoals gewoonlijk pas laat slapen,
tegen twaalven. In de kibitka was het onverdraaglijk zwoel.
Wij konden de slaap niet vatten. Onze lichamen jeukten overal,
waarom wisten we niet, of waren het vlooien? Geen moment
rust! Lev Nikolajevitsj wierp zich van de ene zij op de andere
alsof hij koorts had. Tsjernov zei: “Er komt regen.”
Lev Nikolajevitsj kwam overeind, ging op het bed zitten, pakte
een servet van de tafel en joeg daarmee de vliegen weg. Wij
trokken het dek over onze hoofden, deden alsof we sliepen en
keken door een spleet met één oog naar hem. Wij giechelden
en hoorden Lev Nikolajevitsj brommen: ”Wat voor de duivel
is dat toch! Ik wou dat we in een ijskelder konden gaan liggen!”
“We stikten haast van het lachen. Lev Nikolajevitsj vroeg:
“Slapen jullie ook niet?” “Nee.” “Waarom niet?” “Wij kijken
naar u, hoe u het verkeerd doet met de vliegen.”
” Van onderen hebben de vlooien me te pakken, de hitte braadt
me en van boven steken de vliegen me dood!”
“Dan moet u het dek over uw hoofd trekken,” plaagden wij
hem. “Heb ik geprobeerd, maar het zweet breekt me uit.”
139