Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

men. Niet ver van waar de kibitka’s stonden stroomde het
riviertje de Karalyk. He was niet breed maar wel diep. Het
water was koud en als het erg warm was gingen we daarin
met de Basjkierenkinderen wel vijf, soms zelfs tien keer per
dag zwemmen. Het kon daar verschrikkelijk heet zijn.
De kinderen kwamen en riepen: “Kom mee, zwemmen!” Of
ze keken naar ons vanaf een afstand en wenkten ons met hun
hand naar de rivier. En wij liepen dan met een hele schare naar
de rivier toe, plasten in het water rond, sprongen erin vanaf de
oever, doken onder en bleven vele uren in de rivier.
Lev Nikolajevitsj kwam ook naar ons te kijken. De basjkierenkinderen
vertoonden hem hun kunsten, sprongen van de
oever, doken ver en bleven lang onder water. De grootste
waaghals onder de springers en duikers zei eens tegen hem:
“Vorst, kom mee, dáár is het diep,” en wees met zijn hand ergens
heen. “Zullen we daar gaan duiken, daar is het water
diep en schoon.” Lev Nikolajevitsj lachte en zei tegen de grootste
waaghals: “Als je zo lang onder water blijft kan je niet meer
naar boven komen.” “Nee, mij weet, nee.”
We gingen de oever op. In de zon werden we weer warm
zonder hemd. We kleedden ons weer aan en gingen met de
hele groep naar waar de duiker ons bracht. De oever was
daar heel steil, je keek er naar het water als in een afgrond. De
duiker, die nog tijdens het lopen zijn kleren had uitgetrokken,
gooide zijn hemd op de grond en zei: “Mij eerst!” Hij liep een
stukje terug, rende toen naar de oever, sprong als een bal in de
lucht en wierp zich in het water. De adem stokte in mijn keel,
134