Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

27
Drieëndertig
De volgende morgen stonden we niet vroeg op. De zon
stond hoog aan de hemel en had onze kibitka zo warm gemaakt
als in een heet opgestookte kamer. Aleksej Stepanovitsj
had de samowar al aangemaakt. Op de lage tafel lagen eieren,
dunne stukjes brood, zoals het een barin 27 betaamt, en zout.
Het ontbijt was voor ons allemaal. Tijdens ons verblijf in het
gouvernement Samara aten Tsjernov en ik aldoor samen met
Lev Nikolajevitsj. Het eten voor ons was hetzelfde als voor
Lev Nikolajevitsj. Er was geen verschil. Lev Nikolajevitsj hield
het meest van zacht gekookte eieren. Hij deed de eieren in een
glas, kruimelde er roggebrood in, deed er zout op, roerde het
en at het dan. Wij aten meestal hetzelfde.
Tsjernov en ik stonden op, wasten ons, maar Lev Nikolajevitsj
draaide zich om op zijn viltbed. Toen hij wakker geworden
was knikte hij ons vriendelijk toe, legde zijn beide handen
onder zijn hoofd en stekte zich in zijn volle lengte uit. “ Lev
Nikolajevitsj, u moet opstaan en de merriemelk, de zure melk
drinken.” “Hebben ze ons verse gebracht ?” “Ja, antwoordde
Aleksej Stepanovitsj, een hele kan.” “Wie heeft het gebracht?”
“Degene die, geloof ik, Nachim heet.” “Niet Nachim, maar
Nagim,” verbeterde Tsjernov hem. Lev Nikolajevitsj sloeg het
27. Russische landjonker.
131