Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

De zon ging onder en de avond viel, het was warm. Twee
basjkieren kwamen in onze kibitka, de een was Nagin die
er al eerder was en de andere een oudere jongen met een
geschoren hoofd, met alleen een hemd aan en een loshangende
broek. Zij brachten iets in een leren zak en zeiden in
gebroken Russisch: “Dat.. koemis! Drinken!” Ze zetten het
neer, maakten een buiging en gingen weg.
“Nu zullen we ons aan de koemis te goed doen” zei Lev
Nikolajevitsj. “Aleksej Stepanovitsj, geef de glazen eens
aan !”
Hij schonk de glazen vol, dronk er een leeg, smakte met zijn
tong en riep: “Wat een koemis! Morozov, Tsjernov, probeer
het ook eens! Aleksej Stepanovitsj, jij ook!”
“Ik straks, hoogheid.”
“Waar moet je dat voor drinken?” vroeg ik. “Voor de gezondheid.”
“Maar ik ben gezond.” “Dan word je nóg gezonder,
met brede heupen en uitstekende jukbeenderen zoals
alle basjkieren. Wat zijn ze allemaal dik en wat een grote
snoet hebben ze!”
Ik pakte een glas, nam een slok, zette het neer en spuugde.
“Wat, vind je het niet lekker?” vroeg Lev Nikolajevitsj. “Het
is zo zuur, net als het afgietsel van zure melk.” “Dat moet
het ook zijn.” Ik dronk de rest uit mijn glas.
Tsjernov nam een slok, niet meer, en bleef de hele avond
spugen. Maar Lev Nikolajevitsj dronk nog twee glazen.
Kennelijk vond hij het lekker.
Die nacht sliepen we vast, omdat we moe van de reis waren.
130