Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

vorstjes?” “Nee, nee. Maar wat wilt u eigenlijk weten? Of
het mijn kinderen, mijn zonen zijn? Nee, ik ben nog niet getrouwd.
Dit zijn leerlingen van mij. Ik heb in het gouvernement
Toela, op mijn landgoed, een school, en uit die school
heb ik twee jongens meegenomen.”
Tsjernov en ik zaten op de grond bij het theedrinken, keken
naar de oude basjkier en met nog grotere belangstelling
naar de jonge basjkier, die ons ook net zo nieuwsgierig
monsterde. Wij glimlachten naar hem en hij naar ons.
Lev Nikolajevitsj bood de oude man thee aan, maar die
bedankte daarvoor en zei: “Ik heb net veel koemis gedronken.
Ik kwam om te zien of jullie het hier naar je zin
hebt.” Lev Nikolajevitsj bedankte hem. De oude man stak
zijn hand weer uit naar Lev Nikolajevitsj en zei: “Ik zal
u verder niet lastig vallen. U moet moe zijn van de reis.”
“Maakt u zich geen zorgen,” zei Lev Nikolajevitsj. “Nee,
nee! We gaan, Nagim!” zei de basjkier en beiden verlieten
de kibitka. Nagim knikte naar ons met een glimlach als teken
van afscheid.
Nadat de basjkier weg was, zei Lev Nikolajevitsj tegen
ons: “Deze basjkier is onze gastheer. Hij is de moellah van
de basjkieren, is rijk, heeft veel land, veel vee, schapen en
melkmerries waarvan veel goede koemis verkregen wordt.
En naar hem komen veel mensen om koemis te drinken.”
“Wat zei u, Lev Nikolajevitsj, dat hij een moellah is ? Wat
is dat een moellah?” vroegen Tsjernov en ik. “Weten jullie
128