Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

deren.” Maar wij voelden ons die eerste dag nog vreemd en
wilden de kibitka niet uitgaan. Nog met geen stok hadden
ze ons eruit kunnen slaan.
Voor onze kibitka stonden een paar basjkierenkinderen
met gladgeschoren hoofden reikhalzend naar binnen te
kijken. Zij glimlachten naar ons en liepen dan lachend weg.
Dan smoesden ze wat met elkaar, kwamen weer terug en
keken opnieuw glimlachend naar binnen. Lev Nikolajevitsj
wilde wat met ze praten en grapjes maken, maar ze stoven
giechelend uiteen.
Na korte tijd kwam er een oude basjkier bij ons binnen.
Hij had een grijze baard maar geen snor en hij droeg een
mutsje. Om zijn hoofd had hij ook nog een ineen gedraaide
band gewikkeld waarop iets te zien was dat op een halve
maan leek. Hij droeg een ruime kiel, kousen aan zijn voeten
en een soort pantoffels. Hij werd begeleid door een jongen
die groter was dan wij, en ook ouder leek. Die had ook een
mutsje op en een kiel, kousen en pantoffels aan, maar geen
gevlochten hoofdtooi.
De oude basjkier kwam hoffelijk op Lev Nikolajevitsj af,
reikte hem de hand en vroeg toen glimlachend in het Russisch,
terwijl hij om zich heen keek in de kibitka: “Zullen
jullie het hier wel kunnen uithouden? Is het niet te klein?”
“Heel goed, meer ruimte hebben we niet nodig!”
De oude basjkier glimlachte Lev Nikolajevitsj nog eens toe
en vroeg toen, op Tsjernov en mij wijzend: “Zijn dat uw
127