Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

Twee uur later vertrok onze boot en konden we ons weer
vergapen aan de Volga, aan haar oevers en dennenwouden.
Tenslotte legden we in Kazan aan. Lev Nikolajevitsj zei:
“Hier willen wij een beetje uitrusten en het Tataarse Kazan
bekijken. Ik zal jullie het gedenkteken voor de overwinning
op de Tataren laten zien.” Met een koetsje reden we naar
het logement. Op de weg erheen kwamen we een andere
koets tegen met een heer erin Die zag ons en Lev Nikolajevitsj
keek naar hem. “Stop!” riep Lev Nikolajevitsj naar
onze koetsier. En beide koetsen hielden stil. Zij sprongen uit
de koetsen, omarmden en kusten elkaar en spraken lange
tijd met elkaar. Toen kwam Lev Nikolajevitsj weer in onze
koets zitten en we vroegen hem wie dat was. “Een goede
bekende van mij, wij hebben hier samen in Kazan gestudeerd.”
We bleven een dag in Kazan en gingen naar het gedenkteken
dat op een kapel lijkt. Ik las het opschrift: ‘Ter nagedachtenis
aan de zege van de Russen over de Tataren.’
Ik herinner me het jaartal niet meer. Binnen in de kapel
vonden we het maar griezelig. Hij was zwak verlicht, alleen
hier en daar een kaarsje. In de hoeken lagen beenderen van
mensen: schedels, ribben, botten van armen en benen. Dat
waren eens Russische soldaten die door de pijlen van de
Tataren gesneuveld waren. De beenderen zagen er broos,
gelig­zwart uit.
Ook hier schertste Lev Nikolajevitsj nog: “Kijk eens wat een
124