Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

”Maar je icoon is toch nog wel heel?” “Ja.” “Nou, vertrouw
dan op je icoon!” “Maar ook het icoon zal onder water raken
en verdrinken,” zei ik.
Lev Nikolajevitsj moest hier erg om lachen en dat maakte
me minder angstig.
We voeren lang over de Volga, een dag en een nacht. Als
ik me goed herinner kwamen we langs de steden Kostroma,
Jaroslavl en Nizjni­Novgorod. Het was heel leuk de Volga
af te varen. De Volga is breed, mooi! Hoe mooi was het over
zo’n waterweg te varen! Het water schoon en helder. “Ach
jij Volga, moeder aller rivieren!” zei Tsjernov. “Niet voor
niets noemen ze haar moedertje Volga en niet voor niets
wordt ze bezongen!” antwoordde ik hem.
“Kijk Morozov, kijk wat een steile oevers, en daar weer
lage, en het water dat steeds breder wordt en de bossen
langs de oever van louter sparrenbomen. Kijk daar komt
ons een schip tegemoet, zo’n zelfde raderboot, ik geloof de
Jaroslavl!”
“Kijk Tsjernov, daar langs de oever lopen mensen achter
elkaar, ze trekken iets en zingen liederen!” “Dat zijn boerlakken.
Zij trekken vrachtschepen stroomopwaarts.” zei
Tsjernov. “Mijn vader heeft me daarvan verteld. Toen hij
soldaat was en op de Volga voer heeft hij ze gezien.”
In de verte kon je aan de oever een stad zien, wij keken
ernaar hoe die nader en nader kwam. Eindelijk legde de
122