Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

in terwijl hij wat voor zich uit bromde. Lev Nikolajevitsj
liep hem achterna en wij lieten daarbij zijn jaspanden niet
los. “U wilt me hier zeker laten overnachten!” De beambte
keek Lev Nikolajevitsj nog eens aan, daarna ons, en zonder
te beseffen met wie hij van doen had zei hij: “Pfui, wat een
onaangenaam mens!”
Lev Nikolajevitsj werd nog bozer en het ontviel hem: ”Weet
u wel met wie u spreekt en wie u beledigt? Ik ben graaf
Tolstoj!” En Lev Nikolajevitsj noemde zich de schrijver van
verschillende werken, welke weet ik niet meer, en dreigde
de beambte over het voorval in de krant te zullen schrijven.
De beambte sperde zijn ogen open en liet zijn armen met
uitgespreide vingers langs zijn lijf vallen, alsof hij plotseling
onwel geworden was. “Ik heb verkeerd gedaan, uwe
genade!” stamelde hij.
Onze bagage verscheen als bij toverslag en wij kinderen
werden naar buiten gedragen alsof wij ziek waren. Twee
rijtuigen stonden daar al klaar. Wij stapten in, Alexej Stepanovitsj
met de bagage in het ene rijtuig en wij met Lev
Nikolajevitsj in het andere.
De beambte begeleidde ons naar buiten en naast Lev Nikolajevitsj
lopend herhaalde hij steeds flemend op eenzelfde
toonhoogte: “Vergeeft u me, ik heb verkeerd gedaan!” Lev
Nikolajevitsj bleef op de treeplank staan en zei, gekalmeerd,
tegen de beambte: “Zo kunt u niet met mensen omgaan, met
niemand niet. Van een graaf bent u bang dat die u schaden
kan. Maar wat kan een arme boer van u verwachten die
119