Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

wist van het bestaan van treinen en rails niet af.
De koffer werd achtergelaten, die zouden we op de terugweg
weer ophalen, en om vijf uur zaten we al in een treinwagon,
op gladde, makkelijke banken. Hoe kunnen we daar
nou komen, dacht ik. Zonder paarden en ook nog zo snel?
“Vertrekken we gauw?” vroeg ik aan Lev Nikolajevitsj. ”Ja,
zodadelijk”
Een klokje luidde drie keer, ‘din, din, din’. Een in het zwart
geklede man kwam eraan, liep langs de trein en floot toen
schel op een fluitje. Vooraan begon iets te fluiten en te
blazen, en er werd een rookwolk uitgestoten. Langzaam
zette de trein zich in beweging. Al spoedig ging het sneller
en sneller, en op het laatst zo snel dat ik bang werd van het
naar buiten kijken. Tijdens de tocht probeerde ik te tellen
hoeveel telegraafpalen er tussen twee werstpalen stonden.
Dat bleken er 25 te zijn. Daarna probeerde ik de snelheid
van de trein te schatten en vertelde aan Lev Nikolajevitsj
het resultaat van mijn berekening. Maar die lachte en zei:
“Ei, wat een bolleboos ben jij!”
24
Weet u wel wie ik ben?
We kwamen om tien uur ‘s avonds in Tver aan. Veel
passagiers stapten uit en op het station wemelde het van de
mensen. Wij hielden ons aan de jaspanden van Lev Niko­
117