Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

en de mensen daar en ik kwam op het idee hem te vragen:
”Komen we in Moskou ook bij het huis waar je tante, de
gravin, vermoord is?” “Zo,herinner je je nog wat ik jullie
heb verteld? En waarom interesseert dat huis je zo?”
“Nou, zomaar, ik zou het graag willen zien.” “Nee, daar
zullen we niet langsgaan. Ik ben ook vergeten waar het
stond, kan het nooit meer vinden.”
Bij het volgende wisselstation kregen we weer nieuwe
paarden. En de rekening. En een nieuwe koetsier. “Theegeld
voor de starosta en de koetsier, voor de goede paardjes!”
“N –no! Jullie valkjes, ga met God!”
Het klokje tingelde en we reden verder. Heel lang, een
nacht en een dag, een nacht en een dag. Slapen deden we
in de wagen, en om daar ruimte voor te maken zaten we
om beurten naast de koetsier op de bok. Het rijden ging
ons tegenstaan en we waren blij eindelijk het laatste wisselstation
achter ons te laten en Moskou te naderen. Ik zat op
de bok, de avond viel en het werd donker. En dáár kwam
moedertje Moskou in zicht, waarover ik al zoveel gehoord
had. En hoe warm het daar was, overal brandden lampen,
overal was het hel verlicht! En zulke hoge huizen, en zoveel
mensen! Het wemelde er van de mensen, er kwam geen
eind aan!
De stem van Lev Nikolajevitsj uit de tarantas: “Koetsier,
rij naar een logement!” “Naar welk wilt u?” “Welk raadt u
aan?” “Dat op de Pjatnitskaja.”
115