Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

ik“, zei ik, terwijl ik mijn bundeltje omhoog hield. “Wat heb
je in dat zakje?” “Een hemd, een handdoek en een icoon.”
“Wat voor icoon?” “Dat van de heilige christelijke martelares
Barbara.” Met moeite onderdrukte Lev Nikolajevitsj
een glimlach. Tsjernov was er al en Lev Nikolajevitsj vroeg
hem: “Heb jij ook een icoon?” “Nee.” “Ach wat een goeie
jongen ben jij toch, Morozov,” zei Tatjana Aleksandrovna
vriendelijk (zij was gelovig), “jij hebt niet vergeten wat je
onderweg het meeste nodig zult hebben!”
“Hoogheid, alles is klaar,” zei Aleksej Stepanovitsj die zojuist
was binnengekomen. “Waar heb je de koffer gezet?”vroeg
Lev Nikolajevitsj. “Onder de bank.” “Maken we die dan
niet kapot?” “Nee, dat is de beste plaats.” “Nou, dan gaan
we maar!” zei Lev Nikolajevitsj. Hij stond op en boog zich
over naar de wang van zijn tante. Zij kusten elkaar langdurig.
Lev Nikolajevitsj was erg geroerd, en zijn tante had
tranen in haar ogen. Ze zeiden iets tegen elkaar in een andere
taal en kusten elkaar nog eens. Dat aan te zien was
pijnlijk.
“Aleksej Stepanovitsj, geef me mijn overjas!” Aleksej
Stepanovitsj hield een afgedragen jas voor hem op (Lev
Nikolajevitsj ging nooit goed gekleed) en stak zijn armen
in de mouwen.
“Het ga jullie goed, mijn lieve jongens, ik was jullie helemaal
vergeten, kom eens hier!” Zij klopte ons beide zachtjes
op de wang en wij kusten haar hand. “Wacht, ik wil
jullie iets meegeven!” Zij haalde een klein geborduurd
113