Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

“Ik weet het, je bent immers in alles zo betrouwbaar, je doet
dit toch ook niet voor het eerst. Jij en Ljovotsjka hebben samen
zo veel en zo ver gereisd.”
Tsjernov en ik hielpen bij het inpakken, gaven de kleren aan
die in de rondte op de meubels lagen, maar we liepen meer
in de weg dan we hielpen. Steeds weer zei Lev Nikolajevitsj:
“Wacht toch even! Rustig aan! Dat hóórt hier niet in!”
Eindelijk was alles gereed. Lev Nikolajevitsj richtte zich op,
overzag het geheel en zei: ”Ik geloof dat dit alles is.”
Ik schrok toen ik zijn elegante hoed nog op de tafel zag
liggen. Ik pakte hem met beide handen, hield hem in de
hoogte en vroeg: “Lev Nikolajevitsj, wil je deze niet ook
meenemen?” “Ja, ja,” zei hij lachend, “daar moet ik me toch
ook wel in laten zien.” Aleksej Stepanovitsj nam de hoed
van me over en legde hem in een doos.
De goede oude Tatjana Aleksandrovna trippelde de kamer
uit, terwijl ze zei: “Mijn hartje Ljovotsjka, kom bij mij
theedrinken, je zult wel moe zijn.” “Dadelijk, tantetje. Nu
dan, en jullie,” wendde hij zich tot ons,” Morozov en Tsjernov,
hebben jullie je voorbereidingen al getroffen?”
“Wat voor voorbereidingen?” vroegen we. “Ga naar huis en
doe schone hemden aan. Zodra de zon ondergaat moeten
jullie weer hier zijn en vertrekken we!”
Onze voorzorgen waren snel getroffen. Mijn zusje liet me
een schoon hemd aantrekken en pakte nog een ander hemd
en een handdoek in. Ze vergat ook niet mij een blikken,
opvouwbare icoon te geven en drukte me op het hart de
111