Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

tot het eind van de wereld te gaan, en mijn vader – ik ben
hem daar nog dankbaar voor – vond het goed.
Men begon met de voorbereidingen voor de reis. Lev Nikolajevitsj
liet Aleksej Stepanovitsj de koffer, korven en reistassen
inpakken. “Hoofdzaak is dat je bij het inpakken niets
vergeet. Maar ik zal je wel komen helpen”, zei Lev Nikolajevitsj.
In de salon begon het uitkiezen en inpakken van alle
dingen. Overal lagen op stoelen, fauteuils en divans ondergoed,
jasjes, broeken en hoeden.
“Geef dat maar hier, in de korf, zo, zo aan die kant, dat
moet lukken!” zei Lev Nikolajevitsj. De korf was boordevol.
“Nou, hier kan niets meer in, geef de banden maar aan dan
zullen we hem dichtbinden!” De korf werd toegesnoerd en
opzij gezet. Met groter voorzichtigheid begon men kleren in
de koffer in te pakken: hemden, jasjes, broeken. Lev Nikolajevitsj
waarschuwde keer op keer: “Aleksej Stepanovitsj,
doe dit alsjeblieft zo netjes mogelijk, dat het niet kreukt.”
Eindelijk waren ook de koffer en de reistassen gevuld. Tante
Tatjana Aleksandrovna was bij het inpakken voortdurend
aanwezig. Zij keek nauwlettend toe wat allemaal de koffer
inging, keek Lev Nikolajevitsj met tranen in de ogen aan en
zei: “Ljovotsjka, vergeet toch niets!”
“Nee, tante, ik geloof dat we alles hebben.”
“En jij lieve Aleksej Stepanovitsj,” vervolgde ze, “denk toch
aan alles, pak alles goed in!” “Alles, hooggeborene!”
110