Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

ij, de derde dag nog meer, en zo komen we dan op het
juiste tempo en komen we gelijkmatig verder.”
We bereikten de Kosaja Gora. Die berg was wel een werst
lang, het leek wel alsof men hem had opgerekt. Op die berg
stond een herberg en een wegwijzer ernaast waarop stond
dat het van daar nog zes werst naar Toela was. De zon daalde
al. “Wij kunnen Toela niet meer bereiken, onze voeten
houden het niet vol”, zei Lev Nikolajevitsj. ”Laten we hier
om een slaapplaats voor de nacht vragen!”en hij vroeg me
om hem niet anders dan ‘oom Levin’ te noemen.
Wij liepen in de richting van de voordeur. De waard kwam
ons al tegemoet en vroeg: “Jullie zoeken zeker een plek voor
de nacht?” “Ja, kun je hier overnachten?” “Waar anders?
Daar is een herberg toch voor? Willen jullie thee drinken?
De samowar is klaar.” ”Ja alstjeblieft”, zei Lev Nikolajevitsj.
De waard: “Begrijpelijk, als je zo’n stuk gelopen hebt smaakt
thee beter dan koud water. Hebben jullie zelf thee bij je en
moet ik alleen heet water geven?” “Nee, geeft u uw thee
maar.” “Kom dan binnen!” We liepen naar de voordeur toe.
“Nee, daar naar toe!” En de waard opende voor ons een andere
deur. “Hier, hier hebben jullie het rustiger. Dáár staan
de boeren met hun paarden voor de deur.”
In de kamer was het schoon en netjes. Er stond een kast en
aan de muur hingen veel heiligen. Op de tafel een karaf
met water. Mijn keel was uitgedroogd en ik dronk twee glazen.
”Dadelijk breng ik jullie de samowar,” zei de waard,
106