Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

ook zijn hoofd naar de grond en zei: “Ivan Radionytsj, vergeef
mij ook, om Christus wil, en laten we opstaan en met
elkaar praten!”
Ivan Radionytsj, die nu zag dat hij de graaf in een ongemakkelijke
positie had gebracht, kwam met moeite overeind.
En ook Lev Nikolajevitsj ging weer staan. “Wat wil je
me vragen?”
“I..I...Ik, b.. b…ben, sch…sch…schuldig, u­edele!” begon
hij moeizaam zijn woorden uit te spreken die in zijn keel
bleven steken.
Als je een stotteraar alsmaar aankijkt stottert die nog meer,
dat heb ik zelf ook ervaren. Maar met Lev Nikolajevitsj was
het altijd makkelijk om te praten, want hij intimideerde je
niet met zijn blik en als hij met zulke mensen sprak, die
snel verlegen met zichzelf zijn, wendde hij zijn hoofd af en
luisterde alleen.
Het verzoek van Ivan Radionytsj bestond hieruit dat Lev
Nikolajevitsj hem de straf moest kwijtschelden die zijn
rentmeester hem had opgelegd omdat hij paarden op het
gras voor het landhuis geweid had. De rentmeester had de
paarden op zijn eigen stal gezet en een boete gegeven van
een roebel per paard.
Lev Nikolajevitsj zei: “Haal je paarden! Ik wil van geen
boete weten. Zeg de rentmeester maar dat als hij paarden
van mijn terreinen weg wil houden hij ze weg moet drijven
maar niet op eigen stal zetten!”
“Ve..Ve..Veel dank, uw edele, o..o..ons, goe… goe...goede mens!”
103