Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

Lev Nikolajevitsj het wel in ernst? Het leek alsof iedereen
nadacht over de vraag of hij wel de waarheid sprak of alleen
een grap met ons uithaalde. Want hoe kon je nu van
graaf boer worden? Ik dacht aan alle zware landarbeid en
onderbrak als eerste de stilte.
“Nee, Lev Nikolajevitsj,”zei ik, “dat gaat niet, het is te zwaar.
Het is makkelijk daarover praten en van buiten ziet het er
ook eenvoudig uit, maar in werkelijkheid….Probeer het
maar eens, owee, owee!” Ik stond op, bukte me, legde mijn
hand in mijn kruis en liet zien hoe mijn vader daar soms
pijn had en zijn kruis dan met rammenassap insmeerde.
Lev Nikolajevitsj glimlachte en zei: “Wordt het dan na het
insmeren beter?” ”Natuurlijk! Ze smeren zich in en leven
weer op.”
Lev Nikolajevitsj glimlachte en schreef met zijn potlood iets
in een boekje. Onder ons ontspon zich een open discussie,
onze tongen kwamen los en we kwamen met belangrijke
vragen. Hoe je Lev Nikolajevitsj moest laten trouwen, hoe
je voor hem een echt goede bruid kon vinden, die ijverig
was. En dat als die in ons eigen dorp niet te vinden was dat
je dan voor hem moest gaan kijken in andere dorpen, in
Kasnatsjevka of in Baboerino. Trouwen was immers geen
kleinigheid, je kon dat later erg berouwen. Het was geen
schoen van berkenbast die je kon weggooien als je die afgedragen
had. En wij onderhielden hem over allerlei details.
Hij zat daar maar, keek ons allemaal aan, glimlachte, vroeg
zo nu en dan wat en schreef dan iets in zijn boekje.
101